30 października 2014

Służebnice Bożej Opatrzności


Zgromadzenie Służebnic Bożej Opatrzności
Congregazione delle Ancelle della Divina Provvidenza
Congregation of the Handmaids of Divine Providence
Congregación de las Siervas de la Divina Providencia
Congregação das Servas da Divina Providência
Congrégation des Servantes de la Divine Providence
Kongregation der Dienerinnen der Göttlichen Vorsehung
 

Data i miejsce założenia:
1922 rok - Włochy

Założyciel:
ks. Pasquale Uva















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Służebnice Bożej Opatrzności obecne są w krajach: Włochy, Argentyna, Paragwaj, Peru.
Dom generalny: Włochy (Bisceglie)

Habit aktualny:

Czarny habit wycięty w szpic, na głowie biały czepek i czarny welon, po ślubach wieczystych na piersi krzyż.


Habit historyczny:




Duchowość:
Zgodnie z charyzmatem założyciela celem Służebnic Bożej Opatrzności jest opieka nad ludźmi niepełnosprawnymi fizycznie lub umysłowo oraz starszymi i opuszczonymi.
Do służby potrzebującym zachęca hasło zgromadzenia: Charitas Christi urget nos – Miłość Chrystusa przynagla nas oraz przekonanie, że w bliźnich, którzy cierpią jest obecny Pan Jezus. Siostry widzą w każdym z nich obraz i dziecko Boże. Dlatego starają się, aby ich posługa cechowała się macierzyńskim poświęceniem. Osoba cierpiąca jest dla nich niejako świątynią, sakramentem, w którym spotykają Boga.
Swoją konsekrację siostry przeżywają w duchu radosnego ubóstwa, oddanego posłuszeństwa i czystości pałającej miłością.
Inną cechą duchowości zgromadzenia jest powierzenie się Bożej Opatrzności. Założyciel powtarzał swoim duchowym córkom: Musimy zaufać Opatrzności Bożej, ale musimy też pracować, dlatego siostry oddają Bogu talenty, które On im darował: inteligencję, ręce, serce, wszystko.



Działalność:
Działalność zgromadzenia obejmuje opiekę, leczenie, rehabilitację, wsparcie także duchowe osób niepełnosprawnych fizycznie, przykutych do łóżka, upośledzonych intelektualnie, a także samotnych ludzi w podeszłym wieku. Ponadto siostry pomagają młodym ludziom w odkrywaniu swojego powołania życiowego.


Historia:
Założycielem zgromadzenia jest włoski ksiądz Pasquale Uva. Niedługo po święceniach kapłańskich poznał postać św. Józefa Benedykta Cottolengo i jego dziełem: Małym Domem Opatrzności Bożej, w którym troskliwie opiekowano się ciężko chorymi, zdając się wyłącznie na Bożą Opatrzność.
To zainspirowało go do poświęcenia siebie ludziom najbardziej potrzebującym, których dostrzegł w osobach upośledzonych fizycznie i umysłowo oraz w osamotnionych osobach starszych. Dla nich założył Dom Bożej Opatrzności w mieście Bisceglie. Był to pierwszy ośrodek tego typu na południu Włoch. Posługi w nim podjęło się osiem kobiet, które stały się zalążkiem nowego zgromadzenia zakonnego Służebnic Bożej Opatrzności, a którego narodziny datuje się na 1922 rok. Rok później wspólnota otrzymała pierwsze zatwierdzenie biskupa.
Duża ilość cierpiących, którzy potrzebowali opieki w Domu Opatrzności przy jednoczesnym braku środków materialnych na prowadzenie dzieła zaowocowała całkowitym zaufaniem Bogu i zdaniem się na Jego opiekę. Opatrzność Boża nie zawiodła i zapewniła wszystko, co było potrzebne do dalszego istnienia domu oraz rozwoju zgromadzenia.

Dom generalny:
Ancelle della Divina Provvidenza
Via G. Bovio, 76,
70052 Bisceglie (BA)
Italy
e-mail: curiagenerale@libero.it



25 października 2014

Franciszkanki św. Alojzego Gonzagi


Franciszkanki św. Alojzego Gonzagi (FSAG)
Franciscan Sisters of St. Aloysius Gonzaga
Suore Francescane di San Luigi Gonzaga
Hermanas Franciscanas de San Luis Gonzaga
Irmãs Franciscanas de São Luís Gonzaga
Sœurs Franciscaines de Saint-Louis de Gonzague
Franziskanerinnen vom heiligen Aloysius von Gonzaga


Data i miejsce założenia:
1775 rok - Indie

Założyciel:
o. Michael Ansaldo SJ















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Franciszkanki św. Alojzego Gonzagi obecne są w krajach: Indie, Birma, Włochy, Austria, Niemcy.
Dom generalny: Indie (Pondicherry)


Habit aktualny:

W Indiach: Jednolite sari z krzyżem na piersi lub biały habit i welon. 
W Birmie: biały habit i welon.
W Europie: biały welon, czarny, szary lub biały habit.


Habit historyczny:

Strój używany do ok. 1920 roku
Strój używany do ok. 1965 roku












 
Strój używany do ok. 1980 roku

Duchowość:
Zgodnie ze swoim charyzmatem siostry starają się robić wszystko, by okazać miłość tym, którzy cierpią, w pierwszej kolejności uciśnionym ubogim i porzuconym kobietom i dzieciom i w ten sposób objawić wszystkim w Kościele Chrystusa, który leczy strapionych.
Hasłem zgromadzenia są słowa: Dobra Nowina ubogim (Łk 4, 18), które to hasło siostry realizują życiem i służbą podążając śladami swoich głównych patronów: św. Franciszka z Asyżu i św. Alojzego Gonzagi. Od św. Alojzego uczą się ducha czystości i poświęcenia, natomiast od św. Franciszka ubóstwa i oderwania od niepotrzebnych przywiązań, tym samym osiągając pełnię radości w Chrystusie.
Dwie charakterystyczne cechy zgromadzenia to prostota życia i służba ubogim. Większość domów sióstr znajduje się na obszarach wiejskich, gdzie jest najwięcej ubogich i gdzie życie jest pełne prostoty.


Działalność:
Działalność apostolska Franciszkanek św. Alojzego Gonzagi obejmuje cztery obszary: ewangelizację, czyli głoszenie Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela wszystkich ludzi; pracę społeczną i charytatywną, zwłaszcza opiekę nad sierotami i porzuconymi kobietami i dziećmi; edukację oraz ochronę zdrowia.


Historia:
Początki zgromadzenia sięgają 1775 roku, gdy włoski misjonarz o. Michael Ansaldo SJ założył w Pondicherry w Indiach dom dla sierot i porzuconych kobiet. Ojciec Ansaldo wypełnił w ten sposób zobowiązanie swojego przyjaciela, innego misjonarza, ks. Coeurdoux z Francji, który ślubował założenie takiego właśnie domu w zamian za uratowanie życia w czasie niebezpiecznej podróży morskiej. Nie mogąc jednak wypełnić tego zobowiązania poprosił o. Ansaldo, aby dokonał tego w jego imieniu.
Dom ten został oddany pod opiekę św. Alojzemu Gonzadze. Jego celem było zapewnienie osieroconym dzieciom opieki i edukacji, a także schronienia porzuconym kobietom i wdowom. O. Ansaldo powierzył prowadzenie sierocińca dwóm miejscowym kobietom: Annammal i Elisie, które założyły białe sari jako znak ich poświęcenia dla tego typu posługi. Z czasem dołączały do nich inne kobiety, które już w formie pobożnego stowarzyszenia kontynuowały swoją misję.
W 1858 roku stowarzyszenie przekształciło się w zgromadzenie zakonne, rozszerzając swoje apostolstwo na wszystkich potrzebujących. Wtedy też siostry złożyły trzy śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. W 1886 roku wspólnota została agregowana do Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu stając się członkiem wielkiej rodziny franciszkańskiej.


Strony www:
Indie: www.gonzagapondy.org
Europa: http://everlovingjesus.blogspot.com



21 października 2014

Wspomożycielki Dusz Czyśćcowych


Stowarzyszenie Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych (SA)
Société des Auxiliatrices des Âmes du Purgatoire
Society of the Helpers of the Holy Souls
Società delle Ausiliatrici delle Anime del Purgatorio
Sociedad de Auxiliadoras de las Almas del Purgatorio
Sociedade das Auxiliadoras das Almas do Purgatório
Gesellschaft der Helferinnen der Seelen im Fegefeuer
Tisztítótűzben Szenvedő Lelkeket Segítő Nővérek


Data i miejsce założenia:
1856 rok - Francja

Założycielka:
bł. Maria od Opatrzności - Eugénie Smet















Liczba sióstr na świecie: 540   * dane z 2014 roku
Wspomożycielki Dusz Czyśćcowych obecne są w krajach: Francja, Belgia, Wielka Brytania, Hiszpania, Włochy, Szwajcaria, Austria, Niemcy, Rumunia, Węgry, USA, Kanada, Meksyk, Nikaragua, Salwador, Kolumbia, Czad, Kamerun, Rwanda, Indie, Chiny,  Tajwan, Japonia.
Dom generalny: Francja (Paryż)

Habit aktualny:

Zgromadzenie założone jako habitowe.Aktualnie siostry nie chodzą w habitach. Przestały ich używać w latach70. XX wieku.






Habit historyczny:

Strój pierwotny używany do ok. 1955 roku:
Czarny habit z pelerynką, na głowie czarny czepek wiązany pod szyją, na piersi krzyż.

------------------------------------------

Strój używany od ok. 1955 roku do ok. 1968 roku:
Habit z pelerynką, na głowie welon.

------------------------------------------

Strój używany od ok. 1968 roku do połowy lat 1970-tych:
Szary habit i welon, na piersi po prawej stroni przypięty krzyżyk, lub krzyż powieszony na szyi.


Duchowość:
Charyzmat, jaki Pan Bóg powierzył zgromadzeniu zawiera się w słowach: modlić się, cierpieć i pracować dla dusz czyśćcowych, co oznacza, że wszystko cokolwiek siostry czynią ofiarowane jest w intencji dusz w czyśćcu cierpiących.
Tajemnica Świętych Obcowania znajduje się więc w centrum duchowości zgromadzenia. Z tajemnicy tej wypływa przekonanie, że nie ma granicy dla miłości, i że śmierć sama nie może oddzielić nas od tych, którzy poprzedzają nas w kontemplacji Oblicza Bożego.
Innym ważnym elementem duchowości sióstr jest zaufanie Bożej Opatrzności. Wspomożycielki w zdarzeniach codziennego życia oraz w otaczającym świecie starają się dostrzegać znaki miłości Boga i iść za nimi.
Ponadto zgromadzenie opiera się na duchowości ignacjańskiej. Od Najświętszego Serca Jezusa siostry uczą się gorliwości w czynieniu wszystkiego na większą chwałę Boga. Starają się również pomagać bliźniemu osiągnąć cel, dla którego został stworzony, czyli niebo. Charyzmat wspólnoty nie wyznacza Wspomożycielkom konkretnych form działalności apostolskiej, którymi mają realizować to zadanie. Według słów założycielki siostry mają robić wszystko to, co jest dobre.


Działalność:
Siostry zaangażowane są w dużym stopniu w kierownictwo duchowe i katechizację. Wspomożycielki opiekują się także imigrantami, więźniami oraz ludźmi ubogimi, odwiedzają rodziny, włączają się w duszpasterstwo młodzieży, edukację, niosą pomoc chorym na ciele lub zranionym w ich ludzkiej godności, jak również osobom w podeszłym wieku i opuszczonym. Każda forma działalności zgromadzenia jest nierozerwalnie związana z głoszeniem Ewangelii.

Historia:
Bł. Maria od Opatrzności - Eugenia Smet już jako mała dziewczynka, mimo, że nikt jej do tego nie zachęcał, odznaczała się współczuciem dla dusz czyśćcowych i podejmowała dla nich różne drobne ofiary. Cechowało ją wielkie zaufanie do Pana Boga, co wyraziła kiedyś w słowach, że od Bożej Opatrzności będzie oczekiwała wszystkiego: od igły, do zbawienia.
Po ukończeniu szkoły oddała się działalności apostolskiej, szukając równocześnie woli Bożej. W 1853 roku otrzymała natchnienie, aby założyć zgromadzenie dla niesienia pomocy zmarłym cierpiącym w czyśćcu. Duchową pomoc świadczył jej św. Jan Maria Vianney.
.
Zgromadzenie rozpoczęło swoje istnienie w Paryżu w 1856 roku. Eugenia nie wyznaczyła mu jakiejś konkretnej działalności apostolskiej; jego misja była wyłącznie natury duchowej: modlitwa, praca i cierpienia ofiarowane w intencji dusz czyśćcowych. Początkowo nie podobało się to przedstawicielom władz kościelnych, którzy chcieli skłonić młode zgromadzenie, aby zajęło się pracą edukacyjną. Eugenia pragnęła jednak, aby siostry badały znaki, z których odczytywałyby wolę Bożą w odniesieniu do posług, w które miałyby się zaangażować. Pierwszą działalnością apostolską była więc opieka nad chorymi z ubogich domów w ich domach prywatnych. Ten rodzaj usług pozwalał także dotrzeć siostrom do ludzi będących daleko od wiary. Drugim obszarem pracy apostolskiej była katechizacja dzieci i dorosłych. W praktyce, przez wiele lat, były to dwie podstawowe formy działalności Wspomożycielek.
W 1859 roku zgromadzenie przyjęło konstytucje zakonu jezuitów, dostosowując je dla wspólnoty żeńskiej. Wspomożycielki Dusz Czyśćcowych cieszyły się licznymi powołaniami zwłaszcza na przełomie XIX i XX wieku, osiągając w 1926 roku liczbę ok. 1000 sióstr.
Zgromadzenia nie należy mylić z inną wspólnotą zakonną, założoną w Polsce, o tej samej nazwie i podobnym charyzmacie.

Strony www:
Francja: http://auxifrance.cef.fr
Wielka Brytania: www.societyofhelpersgb.org
Włochy: www.suoreausiliatrici.it
Niemcy: www.helferinnen.info
Węgry: www.segitonoverek.info
USA: www.helpers.org
Meksyk: www.paginasprodigy.com/auximex



16 października 2014

Misjonarze Ubogich


Misjonarze Ubogich (MOP)
Missionaries of the Poor
Missionari dei Poveri
Misioneros de los Pobres
Missionários dos Pobres
Missionnaires des Pauvres
Missionare der Armen

Zgromadzenie tworzą kapłani i bracia zakonni.

Data i miejsce założenia:
1981 rok - Jamajka

Założyciel:
o. Richard Ho Lung















Liczba zakonników na świecie: ok. 550
Misjonarze Ubogich obecni są w krajach: Jamajka, Haiti, USA, Kenia, Uganda, Indie, Indonezja, Filipiny.
Dom generalny: Jamajka (Kingston)


Habit aktualny:

Biały habit z kapturem przepasany jasno-niebieskim pasem, na piersi zawieszony na czarnym sznurku drewniany krzyżyk z wizerunkiem cierniem ukoronowanej Głowy Pana Jezusa, przy boku różaniec.


Nowicjusze: habit przepasany beżowym pasem.
Postulanci: habit przepasany białym pasem.


Duchowość:
Duchowość zgromadzenia ukierunkowana jest na życie w zjednoczeniu z Chrystusem na Krzyżu. Bracia radośnie służą Cierpiącemu i Ukrzyżowanemu Panu, który objawia się w ludziach ubogich pamiętając, że to przez Krzyż Syn Boży wyjednał dla nas życie wieczne. Oprócz zwykłych trzech ślubów zakonnych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa zakonnicy składają także czwarty ślub darmowej służby. Jednym z głównych celów Misjonarzy Ubogich jest budowanie poczucia wspólnoty wśród ubogich.
Powołanie Misjonarza Ubogich to życie modlitwy, życie we wzajemnej miłości we wspólnocie, służba najbardziej potrzebującym oraz studium pomagające wzrastać duchowo, jak i nabywać wiedzy i umiejętności do pełnienia apostolstwa. Przez to wszystko bracia włączają się w budowanie Kościoła katolickiego.
Życie modlitewne zgromadzenia obejmuje m.in. codzienną Mszę Świętą, Liturgię Godzin, różaniec, modlitwę myślną; siły duchowe wzmacniane są również przez comiesięczny dzień skupienia, trzydniowe rekolekcje oprawiane trzykrotnie w ciągu roku oraz raz w roku rekolekcje ośmiodniowe, ponadto rekolekcje czterdziestodniowe odbywane najpierw w nowicjacie, a następnie co sześć lat po profesji.
Zakonnicy prowadzą ubogi i prosty styl życia, nie posiadają pieniędzy, ani niczego na własność, za pracę nie otrzymują wynagrodzenia, śpią na piętrowych łóżkach w wieloosobowych dormitarzach, nie oglądają telewizji, nie słuchają radia, nie piją alkoholu, modlą się, jedzą, pracują, wypoczywają, uczą się, podróżują – wszystko, co robią, robią wspólnie, zawsze noszą habit z niebieskim pasem na cześć Najświętszej Maryi Panny.
Hasłem zgromadzenia brzmi: Radosna służba z Chrystusem na Krzyżu. Radość jest zresztą jedną z charakterystycznych cech Misjonarzy.


Działalność:
Zgromadzenie prowadzi ośrodki dla bezdomnych, dla osób starszych i chorych, domy dziecka, bracia opiekują się ludźmi chorymi m.in. na AIDS lub raka, niepełnosprawnymi, osobami z zaburzeniami psychicznymi, oferują najuboższym pożywienie, ubranie, schronienie, podstawową opiekę medyczną. Oprócz tych dzieł miłosierdzia zakonnicy zapewniają opiekę duchową tym, którym służą, jak również świeckim współpracownikom, w postaci katechezy, studium Biblii, rekolekcji, muzyki i śpiewu religijnego, szerzenia nabożeństwa do Eucharystii i Matki Bożej.



Historia:
Założyciel zgromadzenia o. Richard Ho Lung urodził się na Jamajce w rodzinie chińskich emigrantów, jego rodzina żyła w ogromnej biedzie. Po ukończeniu szkoły wstąpił do zakonu jezuitów, w którym żył przez 21 lat.
Posługując jako asystent proboszcza w jednej z parafii w Kingston przeżył coś w rodzaju duchowego przebudzenia, dostrzegł, że choć głosił Słowo Boże, to jednak nie całym swoim życiem. Poczuł wezwanie do bardziej radykalnej odpowiedzi na wezwanie Ewangelii. Otoczony ogromną biedą i cierpieniem ludzi ubogich miał silne poczucie, że Bóg wzywa go do odpowiedzi na ich wołanie, by być z nimi w ich cierpieniu. Dostrzegł, że przede wszystkim brak im życia rodzinnego i poczucia wspólnoty.
Ojciec Richard podjął więc decyzje o opuszczeniu jezuitów i w 1981 roku w Kingston założył nową wspólnotę zakonną poświęconą ludziom żyjącym w nędzy i odrzuconym. Jej pierwszym celem było stworzenie rodziny i wspólnoty wśród ubogich i pokrzywdzonych.
Bracia rozpoczęli pracę w domu dla bezdomnych oraz ludzi starszych, następnie podjęli posługę wśród więźniów, pomagając im dostrzec potrzebę przemiany swojego życia, a nie tylko doczekania do końca wyroku. Jednocześnie zakonnicy z powodzeniem szerzyli w świadomości społeczeństwa konieczność otwarcia się na potrzeby i cierpienia ubogich. Sami też przyjęli bardzo ubogi styl życia.
Początkowo zgromadzenie nosiło nazwę Bracia Ubogich; w 1992 roku zmieniono ją na obecną Misjonarzy Ubogich. Dziś wspólnota cieszy się bardzo licznymi powołaniami i dynamicznie się rozwija.

Strony www:
www.missionariesofthepoor.org
Indonezja: http://missionariesofthepoorindonesia.org

Filmy:







więcej filmów: www.youtube.com/user/mopmediaproductions/videos