29 lipca 2014

Benedyktynki Córki Bożej Woli


Benedyktynki Córki Bożej Woli
Figlie Benedettine della Divina Volontà
Benedictine Daughters of the Divine Will
Benedictinas Hijas de la Divina Voluntad
Beneditinas Filhas da Divina Vontade
Bénédictines Filles de la Divine Volonté
Benediktinerinnen Töchter vom Göttlichen Willen


Data i miejsce założenia:
2011 rok - Włochy

Założycielka:
m. Gabrielle Marie od Zwiatowania - Gayle Breaux















Liczba sióstr na świecie: 5   * dane z 2014 roku
Benedyktynki Córki Bożej Woli obecne są w krajach: Włochy
Dom zgromadzenia: Włochy (Talamello)


Habit aktualny:

Biały habit z pelerynką, na głowie biały czepek i biały welon, na piersi medal z Najświętszymi Sercami na jednej stronie oraz symbolem Najświętszego Sakramentu po drugiej stronie, przy boku różaniec.




Charyzmat:
Benedyktynki Córki Bożej Woli są wspólnotą kontemplacyjną, ale nie klauzurową. Ich duchowość opiera się na regule św. Benedykta i łączy modlitwę, pracę i gościnność z duchem Bożej Woli inspirowanym pismami Sł.B. Luisy Piccarrety.
Ważne miejsce w życiu modlitewnym zajmuje adoracja Najświętszego Sakramentu, nabożeństwo do Najświętszych i Serc Jezusa i Maryi oraz do św. Józefa. Siostry każdego dnia siedem razy gromadzą się w kaplicy domowej na Liturgii Godzin, odmawiają także Koronkę do Bożego Miłosierdzia i Różaniec. 
Benedyktyńska gościnność i zarazem apostolstwo wspólnoty wyraża się w dzieleniu swojego życia modlitewnego z wiernymi, dlatego we Mszy Świętej oraz adoracji Jezusa Eucharystycznego uczestniczą w kościele parafialnym. To właśnie z inicjatywy sióstr w miejscowej parafii rozpoczęto praktykę codziennego kilkugodzinnego wystawienia Najświętszego Sakramentu.
Całe życiu duchowe prowadzone jest pod znakiem dziecięctwa duchowego oraz prostoty i miłości Świętej Rodziny z Nazaretu.


Historia:
Wspólnota narodziła się w 2011 roku we Włoszech w Talamello i jest publicznym stowarzyszeniem wiernych w diecezji San Marino-Montefeltro. Jej założycielka Amerykanka m. Gabrielle Marie od Zwiatowania - Gayle Breaux była wcześniej przez 25 lat mniszką w kontemplacyjnym klasztorze Klarysek od Wieczystej Adoracji w Stanach Zjednoczonych, gdzie pełniła obowiązki m.in. wikarii i mistrzyni nowicjatu.
W czasie półrocznego pobytu w Rzymie odczuła wezwanie Boga do założenia nowej wspólnoty zakonnej. Jej duchowość inspirowana była pismami włoskiej mistyczki i stygmatyczki Luisy Piccarrety, do której przemawiał Pan Jezus, skupiając się wokół tajemnicy zjednoczenia z Bożą Wolą. Do m. Gabrielle Marie dołączyła jedna z sióstr z jej dotychczasowego klasztoru oraz jeszcze jedna Amerykanka dając początek Benedyktynkom Córkom Bożej Woli.
W zakładaniu nowego zgromadzenia blisko współpracowali z m. Gabrielle Marie benedyktyni, zwłaszcza o. Elijah Joseph OSB, który obecnie zaangażowany jest w formowanie wspólnoty męskiej.

Strony www:
www.bendv.com
www.benedictinesofdivinewill.org



25 lipca 2014

Kanonicy Regularni Krzyża Świętego


Zakon Kanoników Regularnych Krzyża Świętego (ORC)
Ordo Canonicorum Regularium Sanctae Crucis
Order of Canons Regular of the Holy Cross (Order of the Holy Cross)
Ordem dos Cónegos Regrantes da Santa Cruz (Irmãos da Santa Cruz) (Cruzios)
Orden de los Canónigos Regulares de la Santa Cruz (Hermanos de la Santa Cruz)
Ordine dei Canonici Regolari della Santa Croce (Fratelli della Croce)
Ordre des Chanoines Réguliers de la Sainte-Croix de Coïmbre (Frères de la Croix)
Orden der Regularkanoniker vom Heiligen Kreuz (Brüder vom Heiligen Kreuz)
inna nazwa: Bracia Krzyża Świętego, Zakon Krzyża Świętego

Data i miejsce założenia:
1131 rok – Portugalia
  *1834 rok – likwidacja zakonu
  *1979 rok – reaktywacja zakonu w Brazylii

Założyciele:
archidiakon Tello
o. João Peculiar
św. Teotoniusz

św. Teotoniusz















Liczba zakonników na świecie: 141  * dane z 2005 roku
Kanonicy Regularni Krzyża Świętego obecni są w krajach: Portugalia, Włochy, Austria, Niemcy, USA, Meksyk, Brazylia, Indie, Filipiny.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny habit przepasany skórzanym paskiem, czarny szkaplerz i pelerynka z kapturem lub bez pelerynki.
Na co dzień habit bez szkaplerza i pelerynki.
Na misjach (w Indiach, na Filipinach) habit biały.
Nowicjusze (habit przepasany białym sznurem) i postulanci.


Duchowość:
Kanonicy Regularni Krzyża Świętego żyją według reguły św. Augustyna, w myśl jej głównej zasady: Nade wszystko, bracia najmilsi, miłujcie Boga, a następnie i bliźniego, ponieważ są to przykazania w pierwszym rzędzie nam dane. Charyzmat zakonu zawiera się w czterech słowach: adoracja, kontemplacja, pokuta i misja.
Adoracja Boga znajduje swój najwyższy wyraz w Najwyższej Ofierze Jezusa Chrystusa na krzyżu, która jest ponawiana w czasie każdej Mszy Świętej, dlatego jej sprawowanie stanowi najważniejszy punkt dnia zakonników. Zewnętrznym tego wyrazem jest sprawowanie Mszy Świętej Versus Deum (czyli kapłan i lud zwróceni są w tym samym kierunku, w stronę krzyża, a nie do siebie nawzajem), w sposób uroczysty i z wielką starannością. Kult Boga przejawia się także we wspólnotowym śpiewie Liturgii Godzin i adoracji Najświętszego Sakramentu, która tam gdzie to możliwe, ma charakter wieczysty.
Kontemplacja odbywa się na wzór Maryi, która nieustannie rozważała słowa Chrystusa w swoim sercu. Pomocą w kontemplacji jest codzienna lektura duchowa oraz naśladowanie Świętych Aniołów w życiu ciszy i świętej czystości. W zakonie istnieje możliwość życia całkowicie kontemplacyjnego za klauzurą; mogą je podjąć zakonnicy będący m.in. 6 lat po profesji wieczystej.
W duchu pokuty zakonnicy jednoczą się z Męką Pana Jezusa, modlą się o uświęcenie kapłanów oraz jako zadośćuczynienie za grzechy ludzi. W ten sposób za przykładem Apostoła dopełniają braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół (Kol 1, 24).
Ostatni element charyzmatu zakonu to misja. Kanonicy starają się służyć Kościołowi w dziele uświęcenia kapłanów i wiernych.
W zakonie żywy jest kult Świętych Aniołów, ich bezinteresownej miłości Boga i bliźniego. Zgodnie ze starą Tradycją Kościoła, który widział w życiu aniołów przykład życia zakonnego, zakonnicy starają się żyć w towarzystwie tych świętych duchów. Ponadto w duchowości zakonu kładzie się silny nacisk na wierności Magisterium Kościoła i jego żywej Tradycji.



Działalność:
Główny apostolat zakonu to praca na rzecz uświęcenia kapłanów i świeckich. Realizowany jest on przede wszystkim przez głoszenie rekolekcji, kierownictwo duchowe, formację kleryków i kapłanów nie tylko z własnego zakonu, ale również diecezjalnych oraz z innych zgromadzeń. Zakon pracuje także na misjach.

Historia:
Kanonicy Regularni Krzyża Świętego powstali z inspiracji trzech kapłanów: archidiakona Tello i kanoników - João Peculiara i św. Teotoniusza, którzy w Ziemi Świętej i na południu Francji zetknęli się ze wspólnotami duchownych realizującymi ideały życia apostolskiego. Postanowili założyć w Coimbrze w Portugalii podobny klasztor, dając w 1131 roku początek nowemu zakonowi kanonickiemu. Wspólnota przyjęła regułę św. Augustyna oraz konstytucje i zwyczaje Kanoników Regularnych św. Rufusa z Awinionu. Pierwszym przeorem został św. Teotoniusz.
Wokół klasztorów rozwijało się duszpasterstwo, działalność charytatywna oraz opieka medyczna w szpitalach dla ubogich i chorych. Z czasem wszystkie kanonickie klasztory w Portugalii przyłączyły się do Zakonu Kanoników Regularnych Krzyża Św., będąc przez wieki ośrodkami liturgii, teologii i życia intelektualnego w kraju. W 1834 roku anty-katolickie władze kraju  zlikwidowały zakon.
W połowie XX wieku w Austrii powstało stowarzyszenie świeckich katolików Opus Sanctorum Angelorum. W latach 1970-tych pierwsza osoba odczuła pragnienie połączenia życia kapłańskiego z duchowością stowarzyszenia. W 1974 roku powstał pierwszy dom w brazylijskiej Kurytybie, który stał się zalążkiem stowarzyszenia, którego celem miało być ustanowienie nowego instytutu zakonnego. Dwa lata później watykańska Kongregacja ds. Zakonów przedstawiła wspólnocie dwie możliwości: przywrócenie jakiegoś wymarłego zakonu lub ożywienie któregoś ze starych zakonów zagrożonych wymarciem. Zdecydowano się na pierwszą opcję; wybór padł na portugalski Zakon Kanoników Regularnych Świętego Krzyża z Coimbry, otrzymując przywilej wzbogacenia duchowości zakonu o duchowość stowarzyszenia Opus Sanctorum Angelorum, czyli specjalne nabożeństwo do Świętych Aniołów według sprawdzonej tradycji Kościoła. W 1979 roku papież Jan Paweł II wydał dekret, którym oficjalnie sformalizował przywrócenie istnienia zakonu.


Strony www:
www.cruzios.org
seminarium duchowne: http://institutumsapientiae.org



21 lipca 2014

ss. Niepokalanego Serca Maryi z Wichita


Siostry Niepokalanego Serca Maryi z Wichita (IHM)
Sisters of the Immaculate Heart of Mary of Wichita
Suore del Cuore Immacolato di Maria di Wichita
Hermanas del Inmaculado Corazón de María de Wichita
Irmãs do Imaculado Coração de Maria de Wichita
Sœurs du Cœur Immaculé de Marie de Wichita
Schwestern vom Unbefleckten Herzen Mariens von Wichita


Data i miejsce założenia:
1979 rok - USA

Założycielka:
m. Joanne Brummel















Liczba sióstr na świecie: brak danych
Siostry Niepokalanego Serca Maryi z Wichita obecne są w krajach: USA
Dom generalny: USA (Wichita, KS)


Habit aktualny:

Niebieski habit ze szkaplerzem, biały kołnierzyk, na głowie prosty czarny welon z białą wypustką, na piersi po prawej stronie przypięte serce otoczone różami i przebite mieczem, przy boku różaniec.




Duchowość:
Siostry Niepokalanego Serca Maryi są wspólnotą kontemplacyjno-czynną. Celem ich życia jest zostać świętymi, dlatego pierwszym obowiązkiem sióstr jest modlitwa, która jednoczy z Bogiem. Jak Maryja, która rozważała w swoim sercu wszystkie tajemnice życia swego Boskiego Syna, tak samo mają czynić siostry. Charyzmatem zgromadzenia jest więc kontemplacja Słowa Bożego i głoszenie Ewangelii poprzez dzieła edukacji.
Duchowość zgromadzenia jest eucharystyczna i maryjna. W jedności z Maryją siostry modlą się za Kościół, szczególnie w intencji nawrócenia grzeszników i o uświęcenie kapłanów. Ważne miejsce zajmuje nabożeństwo do Niepokalanego i Bolesnego Serca Maryi. Zakonnice dążą do tego, by stać się żywymi obrazami Maryi, to znaczy nieść Chrystusa światu, zawsze wskazywać na Niego oraz dbać o życie Boże w duszach bliźnich.
Centralne miejsce w życiu zgromadzenia zajmuje Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie. Każdego dnia siostry wspólnie uczestniczą w Ofierze Mszy Świętej i Liturgii Godzin, każda siostra adoruje również Pana w czasie Godziny Świętej. Ponadto codzienne modlitwy obejmują modlitwę myślną, Anioł Pański, Różaniec i Litanię do Najświętszej Maryi Panny, rachunek sumienia i duchową lekturę. Co rok odprawiane są pięciodniowe rekolekcje, a co miesiąc dzień skupienia. W piątkowe wieczory siostry odprawiają dodatkową godzinę adoracji w intencji nawrócenia grzeszników oraz jako zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi.
Zgromadzenie cechuje się głęboką miłością do Kościoła i Ojca Świętego. W nauce Kościoła i jego dyrektywach siostry uznają przewodnictwo Ducha Świętego, dlatego chcą być posłuszne i wierne Kościołowi i papieżowi we wszystkim.


Działalność:
Oprócz modlitwy o uświęcenie kapłanów i nawrócenie grzeszników, działalność apostolska zgromadzenia obejmuje prace w edukacji katolickiej w szkołach i w ramach różnych edukacyjnych programów, edukację religijną dorosłych, duszpasterstwo młodzieżowe oraz prowadzenie rekolekcji.


Historia:
Zgromadzenie powstało w 1979 roku w Ameryce jednak jego korzenie sięgają połowy XIX wieku. Młody hiszpański ksiądz Joaquin Masmitja był głęboko zaniepokojony problemami społecznymi ówczesnej Hiszpanii, szczególnie trudną sytuacją kobiet. W związku z szybkim rozwojem przemysłowym, duża liczba ludności przybywała z obszarów wiejskich do miast, gdzie pracowała często w niewolniczych warunkach. Wielu nie udawało się znaleźć zarobku, żyli w nędzy, wiele kobiet oddawało się prostytucji. Jednym z owoców tej sytuacji była powszechna nieznajomość wiary, co przekładało się na życie dalekie od moralnego. Aby zaradzić tym problemom ks. Masmitja założył w 1848 roku Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Serca Maryi.
W 1871 roku 10 sióstr przybyło z Hiszpanii do Ameryki, osiedlając się w Los Angeles w Kalifornii. Trudności w komunikacji z przełożonymi w Europie sprawiły, że kalifornijska prowincja Sióstr Niepokalanego Serca Maryi usamodzielniła się w 1924 roku. Głównym apostolstwem zakonnic była edukacja katolicka w szkołach oraz prowadzenie rekolekcji. Do tego zgromadzenia wstąpiła m. Joanne Brummel, późniejsza założycielka.


Okoliczności powstania zgromadzenia w Wichita były podobne, jak wielu innych wspólnot powstałych w tamtym okresie. Pod wpływem Soboru Watykańskiego II (1962-65) siostry podjęły szereg zmian w życiu zgromadzenia, począwszy od rezygnacji z habitów, po daleko idącą modernizację duchowości, apostolstwa, stylu życia, a nawet stosunku do nauki i hierarchii Kościoła w praktyce przestając być zgromadzeniem zakonnym. Siostry popadły w konflikt z biskupem Los Angeles, który domagał się od nich zaprzestania zgubnych reform. W 1969 roku większość z nich opowiedziała się za zwolnieniem ze ślubów i utworzeniem w miejsce dotychczasowego zgromadzenia, nowej działającej już poza strukturami Kościoła Katolickiego Wspólnoty Niepokalanego Serca, tym samym rezygnując z kierownictwa Kościoła. Zgromadzenie więc przestało istnieć.
Nie wszystkie zakonnice akceptowały kierunek zmian, wśród nich była także m. Joanne. Chciały one pozostać przy tradycyjnych formach życia zakonnego, posłuszeństwie biskupowi i wierności nauce Kościoła i soboru, w której nie odnajdywały wezwania do rewolucji w zakonach. Była ich jednak zdecydowana mniejszość.


Ponieważ trudności we wspólnocie nie udawało się rozwiązać Stolica Apostolska poleciła wiernym siostrom znaleźć inną diecezję, w której zostałyby zaakceptowane. Ostatecznie m. Joanne i dwie inne zakonnice osiedliły się w 1976 roku w Wichita w stanie Kansas z aprobatą miejscowego biskupa, któremu podobała się wierność zakonnic ortodoksji katolickiej. W 1979 roku wspólnota została zaakceptowana jako nowe zgromadzenie, a m. Joanne stała się jego przełożoną generalną. Siostry pozostały wierne charyzmatowi ks. Masmitji oraz działalności na polu edukacji.

Strony www:
www.sistersihmofwichita.org

Filmy:









Więcej filmów na stronie internetowej zgromadzenia.



17 lipca 2014

Terezjanki z Basankusu


Instytut Diecezjalny Sióstr Św. Teresy od Dzieciątka Jezusa z Basankusu (STB)
*Institut diocésain des Soeurs de Sainte Thérèse de l’Enfant Jésus
de Basankusu (Sœurs Thérésiennes de Basankusu)
*Diocesan Institute of Sisters of St. Therese of the Infant Jesus 

(Teresian Sisters of Basankusu)
*Instituto Diocesano de las Hermanas de Santa Teresa del Niño Jesús
de Basankusu (Hermanas Teresianas de Basankusu)
*Instituto Diocesano das Irmãs de Santa Teresa do Menino Jesus
de Basankusu (Irmãs Teresianas de Basankusu)
*Istituto Diocesano delle Suore di Santa Teresa del Bambino Gesù
di Basankusu (Suore Teresiane di Basankusu)


Data i miejsce założenia:
1975 rok – Kongo-Rep.Dem.

Założyciel:
bp Ignace Matondo CICM















Liczba sióstr na świecie: 53 (w tym 45 profeski, 4 nowicjuszki,
4 postulantki)  * dane z 2013 roku
Terezjanki z Basankusu  obecne są w krajach: Kongo-Rep.Dem.
Dom generalny: Kongo-Rep.Dem. (Basankusu)


Strój aktualny:

Strój zwykle jednolity: bluzka i długa spódnica najczęściej w kolorze niebieskim, na głowie zawiązana chusta, na piersi zawieszony krzyżyk.




Duchowość:
Zgromadzenie podąża duchowymi śladami św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Jest to tzw. mała droga dziecięctwa duchowego, której najważniejszymi cechami są miłość, pokora i prawda o swojej słabości i małości wobec Stwórcy, która pociąga za sobą wdzięczność za Jego dary, zaufanie i powierzenie się Bożej Opatrzności, to także rozmiłowanie się w tym, co małe i niepozorne. Charyzmat zgromadzenia streszcza się w słowach: Wszystkie dzieci tego samego Ojca Niebieskiego. Za przykładem swojej patronki siostry mają wielkie nabożeństwo do Matki Bożej.
Centralnym miejscem każdego klasztoru jest kaplica, a modlitwy wspólnotowe są jednym z najważniejszych wydarzeń każdego dnia. Modlitwa ta obejmuje: Mszę Świętą, Liturgię Godzin, adorację Najświętszego Sakramentu, czuwania modlitewne, Drogę Krzyżową, Różaniec, lekturę duchową, Lectio Divina oraz rachunek sumienia.


Działalność:
Siostry podejmują się różnorodnych działań apostolskich: prowadzą przedszkola, szkoły podstawowe, sierocińce, dom dla kobiet zagrożonych lub będących ofiarami przemocy, uczą kobiety czytać i pisać, pomagają dzieciom ulicy, ubogim, starszym, pracują w opiece medycznej w ośrodkach zdrowia, włączają się również w pracę duszpasterską w diecezji.

Historia:
W 1927 roku przyjechała z Belgii do Konga do Basankusu pierwsza grupa sióstr Matki Bożej - Ten Bunderen do pomocy w pracy miejscowym misjonarzom. Siostry zajęły się edukacją dziewcząt, opieką nad chorymi w szpitalu oraz pracą duszpasterską w parafii.
W 1961 roku pierwsze kongijskie dziewczęta wyraziły chęć wstąpienia do zgromadzenia. Zbiegło się to z zachętą Kościoła lokalnego skierowaną do wspólnot zakonnych do przyjmowania Afrykanek w swoje szeregi. Siostry postanowiły więc otworzyć nowicjat w Basankusu. Trzy lata później pierwszych pięć kandydatek po ukończeniu nowicjatu złożyło swoje pierwsze śluby zakonne. W 1972 roku w zgromadzeniu było już jedenaście sióstr Kongijek.
W tym samym roku rekolekcje siostrom głosił o. Ignace Matondo Kwa Nzambi CICM, który niedługo później został mianowany biskupem Basankusu. Przekonany o konieczności budzenia miejscowych powołań zakonnych uważał, że najlepiej robiłoby to rodzime zgromadzenie, zakorzenione w afrykańskiej kulturze. W porozumieniu z belgijskimi siostrami zwrócił się do sióstr Kongijek z propozycją przyłączenia się do nowego zgromadzenia, które chciał utworzyć. Wszystkie afrykańskie zakonnice zgodziły się i w 1975 roku opuściły oficjalnie wspólnotę sióstr Matki Bożej, dając początek diecezjalnemu zgromadzeniu sióstr Terezjanek. Belgijskie siostry odstąpiły część swojego klasztoru w Basankusu nowej wspólnocie, pomagały też w formacji kandydatek. W 1996 roku siostry Matki Bożej opuściły Kongo i powróciły do Belgii przekazując Terezjankom swoje placówki i dzieła apostolskie.
Bp Ignace Matondo już od czasów studiów seminaryjnych miał duże nabożeństwo do św. Teresy od Dzieciątka Jezus, dlatego to jej duchowość uczynił drogą nowego zgromadzenia.

Strony www:
http://stbasankusu.blogspot.com