28 czerwca 2013

ss. Bożej Opatrzności z Baldegg


Siostry Bożej Opatrzności (OSF)
Schwestern von der Göttlichen Vorsehung (Baldegger Schwestern)
Sisters of Divine Providence (Baldegg Sisters)
Suore della Divina Provvidenza di Baldegg
Hermanas de la Divina Providencia de Baldegg
Irmãs da Divina Providência de Baldegg
Soeurs de la Divine Providence de Baldegg


Data i miejsce założenia:
1830 rok - Szwajcaria

Założyciel:
ks. Josef Leonz Blum

Liczby: ok. 400 sióstr na świecie
Siostry Bożej Opatrzności z Baldegg obecne są w krajach: Szwajcaria, Bośnia i Hercegowina, Etiopia, Tanzania, Papua Nowa Gwinea.
Dom generalny: Szwajcaria (Baldegg)


Habit aktualny:

Niebieski habit przepasany sznurem, biały kołnierzyk, niebieski prosty welon bez białej wypustki. Na co dzień w pracy oraz na misjach welon biały.



Habit historyczny:



Na misjach habit biały.


Duchowość:
Siostry Bożej Opatrzności są zgromadzeniem franciszkańskim opartym o regułę Trzeciego Zakonu.  Na wzór św. Franciszka z Asyżu siostry starają się kształtować swoje życie według Świętej Ewangelii w duchu braterskiej miłości, we wspólnocie, ubóstwie i radości.
Cechą szczególną duchowości zgromadzenia jest zaufanie Bożej Opatrzności. Siostry wierzą, że Ojciec Niebieski prowadzi każdą z nich i całe zgromadzenie, wie czego ludziom potrzeba, nie zabiegają więc o rzeczy materialne według słów Pana Jezusa zawartych w Ewangelii: Starajcie się najpierw o Królestwo Boże, a wszystko inne będzie wam dodane (Mt 6, 33). Dzięki temu mogą cieszyć się wolnością serca.
Siostry często zwracają swoją myśl ku Bogu, ponieważ nie ma miejsca, czasu ani okoliczności, w których nie można byłoby się modlić. Nie tylko w kaplicy, ale każdą chwilę dnia i każdą czynność starają się przepajać duchem modlitwy. Pozwala im to, żyjąc pośród świata, utrzymać Boga w sercu, wewnętrzną ciszę i spokój.
Siostry każdego dnia uczestniczą w Eucharystii, cztery razy dziennie śpiewają lub recytują Liturgię Godzin, medytują nad Słowem Bożym. Szczególnie bliska jest im adoracja Najświętszego Sakramentu, w czasie której milcząc przed wielkością Boga, patrzą na Niego, a On na nie.
Franciszkańska duchowość wspólnoty znajduje swój wyraz także w dostrzeganiu Boga w pięknie stworzonego świata. Siostry chwalą więc Boga za cud stworzenia i Jego miłość względem swoich stworzeń. Dostrzeganie własnej małości rodzi w sercach sióstr wdzięczność Bogu za Jego wielkie miłosierdzie i dobroć.


Działalność:
Zgromadzenie prowadzi kilka szkół, w tym szkołę dla dzieci niewidomych, przedszkole, dom wypoczynkowo-rekolekcyjny. Siostry opiekują się chorymi w szpitalach i hospicjum, pracują wśród młodzieży uzależnionej od narkotyków, posługują w parafiach i instytucjach kościelnych, ponadto włączają się w pracę misyjną Kościoła w Afryce i Oceanii m.in. poprzez katechizację oraz kształcenie dzieci i dorosłych.

Historia:
W pierwszej połowie XIX wieku w Szwajcarii wiejskie dziewczęta pozbawione były możliwości edukacji. Duszpasterz z miejscowości Hochdorf ks. Josef Leonz Blum widział w młodych dziewczętach przyszłe matki narodu. To dla nich w pobliskim zamku Baldegg założył szkołę. Do ks. Josefa przyłączyło się siedem rodzonych sióstr Hartmann, które pod jego kierownictwem rozpoczęło pracę edukacyjną w duchu katolickim wśród wiejskich dziewcząt, obejmując swoją opieką także biednych.
Wkrótce do sióstr dołączały kolejne kobiety, co dało początek nowemu Zgromadzeniu Sióstr Bożej Opatrzności, które początkowo znane były jako Ubogie Służebnice. Wspólnota przyjęła regułę św. Franciszka z Asyżu. Zamek Baldegg stał się domem macierzystym zgromadzenia.
Największy okres rozwoju zgromadzenia przypadał na lata 1960-te, gdy liczyło ono ponad 1000 sióstr. Po Soborze Watykańskim II (1962-65) liczba ta zaczęła spadać do ok. 400 sióstr obecnie.

Strony www:
www.klosterbaldegg.ch

Filmy:
www.srf.ch/player/tv/aeschbacher/video/sechs-baldegger-schwestern

.
.
.

22 czerwca 2013

Benedyktynki Sakramentki


Mniszki Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu (OSBap)
*Moniales Ordinis Sancti Benedicti Adarationis Perpetuae
*Benedettine dell'Adorazione Perpetua del Santissimo Sacramento (Benedettine del Santissimo Sacramento)
*Bénédictines de l'Adoration Perpétuelle du Très Saint Sacrement (Bénédictines du Saint Sacrement)
*Benedictine Nuns of the Perpetual Adoration of Blessed Sacrament (Benedictine Nuns of Blessed Sacrament)
*Benedictinas de la Adoración Perpetua del Santísimo Sacramento (Benedictinas del Santísimo Sacramento)
*Beneditinas da Adoração Perpétua do Santíssimo Sacramento
(Beneditinas do Santíssimo Sacramento)
*Benediktinerinnen von der Ewigen Anbetung des Heiligsten Sakraments (Benediktinerinnen vom Heiligsten Sakrament)
*Benedictinessen van Altijddurende Aanbidding van het Allerheiligste Sacrament (Benedictinessen van het Heilige Sacrament)


Data i miejsce założenia:
1653 rok - Francja

Założycielka:
m. Mechtylda od Najśw. Sakramentu – Katarzyna de Bar















Liczby: 567 mniszek na świecie (w Polsce: 68)  * dane z 2008 roku
Benedyktynki Sakramentki obecne są w krajach: Francja, Polska, Niemcy, Holandia, Luksemburg, Włochy, Meksyk, Haiti, Uganda.
Dom generalny: każdy klasztor jest autonomiczny


Habit aktualny:

W Polsce, Włoszech, niektórych klasztorach we Francji:
Czarny habit przepasany skórzanym paskiem, czarny szkaplerz, na głowie biały czepek otaczający twarz, czarny welon (w wielu klasztorach biały welon noszą także profeski czasowe) na piersi symbol Najświętszego Sakramentu, którego wygląd może różnić się pomiędzy klasztorami.

Kukulla - płaszcz chórowy z szerokimi rękawami.

Najczęściej spotykany symbol
Najświętszego Sakramentu m.in.:
we Włoszech, w niektórych klasztorach
we Francji, w Polsce w klasztorze
wrocławskim i siedleckim.
Symbol Najświętszego Sakramentu
spotykany w niektórych
w klasztorach we Francji.


Symbol Najświętszego Sakramentu używany w Polsce
w klasztorze warszawskim.
W Niemczech habit bez symbolu Najświętszego Sakramentu

 W niektórych klasztorach we Francji: czarny habit, biały prosty welon zarówno profeski czasowe, jak i wieczyste.

Benedyktynki Sakramentki
w Holandii
Benedyktynki Sakramentki
w Ugandzie
Benedyktynki Sakramentki w Meksyku

Duchowość:
Mniszki żyją według reguły św. Benedykta w myśl starej benedyktyńskiej zasady: ora et labora – módl się i pracuj. Naczelną dewizą reguły jest: Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony.
Cechy charakterystyczne dla duchowości benedyktyńskiej to: chrystocentryzm, życie cenobityczne (wspólnotowe), modlitwa – zwłaszcza liturgiczna – przepajająca każdy szczegół życia uwielbieniem Boga, modlitewne zgłębianie Pisma świętego i duchowej lektury (Lectio Divina). Zakon ma charakter kontemplacyjny. Obok modlitwy ważną rolę w benedyktyńskim sposobie życia pełni praca, tak umysłowa jak i fizyczna, gdyż próżnowanie jest wrogiem duszy.
Centrum życia Benedyktynek Sakramentek, stanowi kult Eucharystii w duchu wynagradzania za grzechy, niewdzięczność, obojętność, brak czci i zniewagi wyrządzane Chrystusowi w Najświętszym Sakramencie. W niektórych klasztorach adoracja eucharystyczna jest wieczysta, trwająca nieustannie dzień i noc. Najważniejszym momentem dnia sióstr jest Najświętsza Ofiara Mszy Świętej, z którą ściśle łączy się uroczyście odprawiana kilka razy dziennie Liturgia Godzin. Ponadto każda mniszka poświęca się cichej modlitwie osobistej. Siostry śpiewają Panu chwałę w imieniu całego Kościoła. Swoją modlitwą i codzienną ofiarą ogarniają cały świat, potrzeby i intencje wszystkich ludzi, błagają o miłosierdzie i zbawienie dla tych, którzy odeszli od Boga, modlą się za tych, którzy modlić się nie chcą.
Wzorem i strażniczką wierności benedyktynek w oddaniu się Bogu jest Matka Boża. Założycielka oddała Jej pod szczególną opiekę cały zakon, każdy klasztor i każdą jego mniszkę, obierając Ją na zawsze Ksienią, czyli Najwyższą Przełożoną. Akt ten ponawiany jest co roku.
Życie we wspólnocie jest bardzo proste, wyciszone, skupione, pełne wzajemnej pomocy, razem przeżywanych trosk i radości, w duchu rodzinnym, złączonym jednym powołaniem. Jest ono wypełniane w odosobnieniu od świata, w ścisłej klauzurze. Benedyktynki mogą jednak przyjąć do swego grona kilka osób pragnących życia monastycznego i adoracji Najświętszego Sakramentu, bez obowiązku zachowania ścisłej klauzury.



Działalność:
Będąc zakonem kontemplacyjnym główną działalnością benedyktynek jest apostolstwo modlitwy ogarniające sercem wszystkich ludzi, ich radości, troski i cierpienia. W zależności od klasztoru, aby zdobyć środki na swoje utrzymanie, mniszki wypiekają komunikanty, szyją ornaty, paramenty liturgiczne, wytwarzają różańce, ikony, świece religijne, produkty spożywcze. Zgodnie z wielowiekową tradycją zakonów benedyktyńskich siostry przyjmują w gościnę pojedyncze osoby, rodziny lub grupy, które chcą przeżyć czas refleksji, spokoju duchowego w atmosferze modlitwy, rekolekcji. Jeden z włoskich klasztorów prowadzi szkołę.



Historia:
Zakon powstał w XVII wieku we Francji. Założycielka Benedyktynek Sakramentek m. Katarzyna de Bar początkowo wstąpiła do klasztoru Anuncjatek, gdzie została przełożoną wspólnoty. Wojny zmusiły siostry do opuszczenia klasztoru i tułaczki, również choroby zabiły większość mniszek z powierzonej Katarzynie wspólnoty, zostało ich tylko 5, które w końcu znalazły schronienie w klasztorze benedyktynek w Rambervillers.
Po pewnym czasie tamtejsza przełożona zaproponowała Katarzynie przejście do ich zakonu, co zresztą odpowiadało pragnieniu Katarzyny, które pojawiło się w jej duszy wraz z przebywaniem wśród benedyktynek. Po zabezpieczeniu losu powierzonych jej Anuncjatek rozpoczęła nowicjat przyjmując imię Mechtylda. Kolejne wojny ponownie zmusiły ją i jej nowe towarzyszki do tułaczki po różnych miastach Francji, aż trafiły do Paryża.
Zarówno m. Mechtylda jak i jej siostry żywiły wielką cześć dla Eucharystii. Zanegowanie rzeczywistej obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie przez protestantów oraz liczne profanacje w czasie ówczesnych wojen, boleśnie dotykały tych, dla których był on największą świętością, budziły pragnienie wynagrodzenia Bogu za świętokradztwa i zniewagi. Bardzo pragnęła tego m. Mechtylda, która już jako czternastolatka ofiarowała się Bogu jako żertwa przebłagalna za profanacje, o jakich wtedy słyszała. Tak powoli wykrystalizował się projekt ufundowania klasztoru oddanego, trwającej dniem i nocą, adoracji Najświętszego Sakramentu.


W 1653 roku z pomocą królowej Anny Austriaczki powstał w Paryżu pierwszy klasztor nowego zakonu kontemplacyjnego, klauzurowego, o charakterze wynagradzającym. Siostry rozpoczęły uroczyste sprawowanie Liturgii Godzin i podjęły regularną obserwancję. Adoracja Najświętszego Sakramentu trwała niemal nieprzerwanie mimo niewielkiej liczby utrzymujących ją mniszek. Po zatwierdzeniu konstytucji siostry zaczęły składać dodatkowy ślub podtrzymywania kultu i nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu. Do Polski mniszki przybyły jeszcze za życia założycielki, gdzie aktualnie modlą się w trzech klasztorach: w Warszawie, Wrocławiu i Siedlcach.
Dziś Benedyktynki Sakramentki żyją w ponad 40 klasztorach na świecie. W 1980 roku było jeszcze 1695 mniszek, obecnie jest 567. Kilka wspólnot klasztornych w Niemczech, Holandii i Belgii z powodu starzenia się i braku nowych powołań w całości przeniosła się do domów opieki dla ludzi starszych. Mimo tego oraz znacznego spadku liczby mniszek w ostatnich latach zakon nie jest wymierający. Do wielu klasztorów, również w krajach zachodnich, wciąż regularnie zgłaszają się nowe, choć nieliczne, kandydatki. Ponadto o przyłączenie się do zakonu Benedyktynek Sakramentek starają się dwa klasztory w Ugandzie: pierwszy to jedyny klasztor ugandyjskiego kontemplacyjnego zgromadzenia Sióstr Wieczystej Adoracji; drugi należał już w przeszłości do zakonu, jednak sytuacja polityczna w kraju uniemożliwiła kontakty z siostrami w Europie i w konsekwencji więzy zostały zerwane. Siostry nie przestały jednak żyć charyzmatem m. Mechtyldy de Bar.


Strony www:
Polska - klasztory: Warszawa, Wrocław, Siedlce
Francja: Rosheim, Bayeux, wspólna strona francuskich klasztorów
Holandia: Valkenburg, Tegelen
Niemcy: Kolonia, Neuss, Trewir, Osnabrück
Włochy: Alatri, CataniaGhiffa, Grandate, Mediolan, Montefiascone, Ragusa, Teano
Strona międzynarodowa

Aktualizacja: 6.10.2015

Filmy:



.
.
.

13 czerwca 2013

Franciszkanie Konwentualni


Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych (OFMConv)
Ordo Fratrum Minorum Conventualium
Ordine dei Frati Minori Conventuali (Francescani Conventuali)
Order of Friars Minor Conventual (Conventual Franciscans, Grey Friars)
Orden de Hermanos Menores Conventuales (Franciscanos Conventuales)
Ordem dos Frades Menores Conventuais (Franciscanos Conventuais)
Ordre des Frères Mineurs Conventuels (Franciscains Conventuels, Cordeliers)
Orden der Franziskaner-Minoriten (Franziskaner-Konventualen)
Orden der Minderbroeders Conventuelen
Орден Братів Менших Конвентуальних

Data i miejsce założenia:
1209 rok - Włochy

Założyciel:
św. Franciszek z Asyżu - Francesco Bernardone















Liczby: 4197 zakonników na świecie (w Polsce ok. 885)  * dane z 2011 roku
Franciszkanie Konwentualni obecni są w krajach: Włochy, Polska, Niemcy, Dania, Szwecja, Holandia, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Irlandia, Hiszpania, Portugalia, Malta, San Marino, Watykan, Chorwacja, Słowenia, Szwajcaria, Austria, Czechy, Słowacja, Ukraina, Mołdawia, Rosja, Litwa, Białoruś, Węgry, Rumunia, Bułgaria, Albania, Turcja, USA, Kanada, Meksyk, Kuba, Kostaryka, Jamajka, Salwador, Honduras, Kolumbia, Wenezuela, Brazylia, Ekwador, Peru, Boliwia, Paragwaj, Urugwaj, Argentyna, Chile, Burkina Faso, Ghana, Uganda, Kenia, Tanzania, Malawi, Zambia, Liban, Uzbekistan, Kazachstan, Indie, Wietnam, Chiny, Korea Płd., Japonia, Filipiny, Indonezja, Australia.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

W większości państw w Europie (m.in. Polska, Włochy, Niemcy, Francja, Rumunia, Chorwacja):
Czarny habit, przepasany białym sznurem z trzema węzłami (nowicjusze bez węzłów), pelerynka z kapturem, przy boku możliwa koronka franciszkańska.



W Ameryce Pn. i Płd., Afryce, Azji, Australii oraz w niektórych krajach w Europie (m.in. Wielka Brytania, Irlandia, Słowacja): Habit szary



Nowicjusze: biały sznur bez węzłów.


Duchowość:
Istotą franciszkańskiego powołania jest żyć w posłuszeństwie, w czystości i bez własności oraz zachowywać naukę i naśladować przykład Jezusa Chrystusa, czyli żyć według świętej Ewangelii. Św. Franciszek kładł nacisk na świadectwo życia Ewangelią, co zobowiązuje także do apostolstwa, którego przykład dał Pan Jezus, zarówno słowem, jak i czynem.
Duchowość franciszkańska ma rys kontemplacyjno-apostoslki i posiada kilka charakterystycznych cech. Przede wszystkim w jej centrum znajduje się Jezus Chrystus adorowany w tajemnicy Eucharystii, ale także Jezus Ukrzyżowany czczony w nabożeństwie do Męki Pańskiej.
Spośród wszystkich cnót Pana Jezusa franciszkanom szczególnie bliskie jest ubóstwo. Ubóstwo w życiu franciszkańskim przekształca się w miłość; bracia chcąc naśladować Chrystusa ubogiego, który narodził się w ubogiej stajni, który nie miał gdzie głowy położyć, i który na krzyżu został odarty ze wszystkiego co posiadał, jednocześnie uznają Go za jedyne bogactwo swojego życia.
Kontemplacja ubóstwa Boga uczy franciszkanów postawy pokory i prostoty. Bracia dążą do tego, by nie wynosić się nad innych, ale obierać dla siebie zawsze miejsce ostatnie, być tymi najmniejszymi spośród ludzi, ponieważ – jak mówił św. Franciszek - człowiek jest tylko tym, czym jest w oczach Boga i niczym więcej. To daje prawdziwą wewnętrzną wolność, której owocem jest charakterystyczna dla duchowości franciszkańskiej radość.
Kolejną cechą typową dla franciszkańskiego sposobu życia jest braterstwo. Bracia wyzbywając się miłości własnej, zwracają się ku wspólnocie, oddają jej swoją pracę i  zdolności, aby zaradzać potrzebom współbraci. Duch braterstwa wyraża się także m. in. w tym, że wszyscy zakonnicy mają równe prawa i obowiązki, z wyjątkiem tych, które wynikają ze święceń kapłańskich. Hasłem zakonu jest: Pokój i dobro. Wcielanie w życie tych dwóch zasad jest gwarancją zachowania ducha braterskiego we wspólnotach między braćmi i z innymi ludźmi.
Ponadto duchowość franciszkańska kładzie nacisk na wierność Kościołowi Świętemu będącą fundamentem prawdziwego życia w wierze.



Działalność:
Apostolstwo zakonu skupia się na działalności duszpasterskiej, charytatywnej i naukowo-kulturalnej według wskazań miejscowego Kościoła. Franciszkanie Konwentualni prowadzą parafie, opiekują się sanktuariami i miejscami pielgrzymek, pełnią posługę sakramentalną zwłaszcza sakramentem Spowiedzi Świętej, głoszą rekolekcje i misje ludowe, podejmują się kierownictwa duchowego oraz opieki nad powierzonymi żeńskimi zgromadzeniami zakonnymi, szerzą duchowość i różne formy pobożności franciszkańskiej takie jak Franciszkański Zakon Świeckich czy Rycerstwo Niepokalanej. Zakonnicy włączają się również w działalność naukową na wyższych uczelniach, w apostolat z wykorzystaniem środków masowego przekazu, wydają czasopisma, prowadzą wydawnictwa, drukarnie, stacje radiowe. W niektórych krajach ponadto prowadzą szkoły katolickie. Do tradycyjnej dziedziny apostolstwa zakonu należy także szeroko prowadzona działalność misyjna.


Historia:
Początek zakonowi dał jeden z największych świętych Kościoła Katolickiego św. Franciszek z Asyżu (Franciszek Bernardone). Młodość spędził beztrosko, goniąc za sławą i zaszczytami świata. Zaczął jednak odczuwać, że wielkość, do której dąży nie jest tą wielkością, która jest mu przeznaczona. Był to początek jego nawrócenia.
W czasie jednej z długich modlitw w zrujnowanym kościółku św. Damiana w okolicach Asyżu usłyszał z krucyfiksu nad ołtarzem głos Pana: Franciszku, idź i odbuduj mój Kościół. Franciszek odczytał to wezwanie dosłownie i rozpoczął materialną odbudowę tego kościółka. Zrzekł się jednocześnie przed biskupem asyskim całego swojego majątku, ubrał ubogą tunikę i przez dwa lata prowadził życie pokutnicze i pustelnicze. Gdy usłyszał Ewangelię o rozesłaniu apostołów i o ich ubóstwie, rozpoznał w tych słowach własne powołanie i misję. Przepasał tunikę białym sznurem i zaczął wtedy nawoływać do pokuty. Z czasem zaczęli do niego dołączać inni mężczyźni zarówno dobrze urodzeni, jak i z warstwy plebejskiej; wszyscy żyli w braterskiej wspólnocie jako dzieci jednego Ojca.


Po pewnym czasie, w 1209 roku, udali się do Ojca Świętego Innocentego III po aprobatę swojego sposobu życia. Rok ten przyjmuje się za początek zakonu franciszkańskiego. Uzyskawszy ustne zatwierdzenie papieża oraz pozwolenie na nieskrępowane głoszenie pokuty rozpoczęli apostolstwo wędrowne, co było nowością w Kościele, gdyż do tej pory we wszystkich zakonach ślubowano stałość miejsca. Franciszkanie są więc pierwszym zakonem bez takiego zobowiązania, a bracia posyłani byli w różne miejsca według potrzeb. Franciszek jeszcze za swojego życia wysyłał braci do Afryki i na Wschód dając początek misyjnej tradycji franciszkanów.
Równolegle do wspólnoty męskiej zaczęła tworzyć się wspólnota żeńska pod przewodnictwem św. Klary, która zafascynowana ideałami Franciszka, postanowiła prowadzić podobny styl życia wraz z towarzyszkami, dając początek zakonowi klarysek.


Już od początku istnienia zakonu wśród braci uwidaczniały się różnice w rozumieniu franciszkańskiego sposobu życia; byli to tzw. gorliwi lub spirytualni oraz konwentualni. Od XIV wieku z konwentualnych zaczęły wyłaniać się nowe zreformowane wspólnoty. Te, które przetrwały utworzyły na początku XV wieku gałąź obserwantów, ciągle jeszcze będąc jednym zakonem z konwentualnymi.
W 1517 roku papież uznał, że niemożliwe jest dalsze istnienie dwóch gałęzi w ramach jednego zakonu. Rozdzielił więc obie gałęzie na dwa osobne zakony, każdy z odrębnym zarządem i strukturami. Obserwanci kładli nacisk na bardziej ascetyczny tryb życia, natomiast konwentualni prowadzili życie w licznych wspólnotach (konwentach) zakładanych zazwyczaj w dużych ośrodkach miejskich, koncentrując się na głoszeniu Ewangelii.
Franciszkanie Konwentualni w takim kształcie przetrwali do dziś; w łonie obserwantów zaś, pod wpływem dalszych pragnień powrotu do pierwotnego ideału franciszkańskiego, szybko zaczęły wyłaniać kolejne zreformowane wspólnoty. Podlegały one jednak przełożonemu generalnemu obserwantów (z wyjątkiem Kapucynów, którzy stali się autonomicznym zakonem i takim pozostają do dziś), choć cieszyły się nieco większą autonomią i odrębnymi statutami. W 1897 roku papież Leon XIII zniósł wszystkie odrębności w łonie obserwantów. Odtąd cały zakon posiada jednolite ustawodawstwo i jest dziś znany na świecie po prostu jako Franciszkanie (brązowi) lub Bracia Mniejsi.


W chwili wyodrębnienia, czyli w 1517 roku Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych liczył ok. 30 000 zakonników, w 1680 roku było ich ok. 15 000, a w 1762 roku, a więc niedługo przed Rewolucją Francuską liczba zakonników wynosiła ok. 25 000. W 1889 roku było ich zaledwie 1481, liczba ta wzrastała, by w 1958 roku - niedługo przed Soborem Watykańskim II - osiągnąć liczbę 4170 franciszkanów. Po soborze ilość braci spadła do 3887, po czym zaczęła wzrastać osiągając w 2000 roku liczbę 4643 i znów zaczęła maleć do 4288 zakonników w 2011 roku.
Przez większą część historii franciszkanie – za przykładem swojego założyciela i pierwszych braci – nosili habit koloru szarego. Od II połowy XVIII w. upowszechnił się kolor czarny. Obecnie w wielu krajach powrócono do koloru szarego.
Do bardziej znanych polskich Franciszkanów Konwentualnych należeli m.in. o. Wenanty Katarzyniec oraz św. Maksymilian Maria Kolbe, założyciel Rycerstwa Niepokalanej oraz Niepokalanowa – klasztoru, który stał się ważnym ośrodkiem kultu Matki Bożej; przed wybuchem II Wojny Światowej mieszkało w nim aż 760 zakonników. Był to wówczas największy klasztor w Europie.



Strony www:
Polska:
prowincja krakowska (seminarium duchowne, nowicjat)
prowincja warszawska (seminarium duchowne, postulat)
prowincja gdańska
Dom generalny: www.ofmconv.net
Europa:
Włochy (Marchia, prow. św. Antoniego z Padwy, prow. rzymska, prow. sycylijska, Asyż)
Niemcy, Holandia, Francja-Belgia, Wielka Brytania-Irlandia, Hiszpania, Portugalia, Malta, Chorwacja (http://bogoslovi.ofmconv.hr), Słowenia, Austria-Szwajcaria (www.cordeliers.ch) , Czechy, Słowacja, Ukraina, Rosja, Węgry, Rumunia, Bułgaria,
Ameryka Pn.:
USA (prow. Niepokalanego Poczęcia, prow. św. Antoniego, prow. Matki Bożej Pocieszenia, prow. św. Bonawentury, prow. kalifornijska, nowicjat) Kanada,
Ameryka Łacińska:
Meksyk, Kostaryka, Salwador-Honduras, Kolumbia, Brazylia (http://conventuaismaranhao.blogspot.com/), Ekwador, Peru, Argentyna,
Afryka:
Ghana, Uganda, Kenia, Tanzania (www.ofmconvtz.org)
Azja:
Kazachstan, Indie, Korea Płd., Indonezja,
Australia.

Filmy:









więcej filmów:
www.youtube.com/watch?v=QFbkKX0e1sE
www.youtube.com/watch?v=TFdLLEhZrlQ
www.youtube.com/user/ZakonFranciszkanow/videos
www.youtube.com/user/FranciszkanieTV/videos
www.youtube.com/user/TheGreyfriarsUK/videos
www.youtube.com/user/vocationfranciscan/videos
www.youtube.com/user/Franciscains/videos
.
.
.