30 grudnia 2011

Franciszkanki z Reute

.
Franciszkanki z Reute
Franziskanerinnen von Reute
Franciscan Sisters of Reute
Franciscanas de Reute
Irmãs Franciscanas de Reute
Sœurs Franciscaines de Reute
Suore Francescane di Reute


Data i miejsce założenia:
1848 rok - Niemcy

Założycielki:
pierwsze pięć sióstr

Liczby: brak danych
Franciszkanki z Reute obecne są w krajach: Niemcy, Brazylia, Indonezja.
Dom generalny: Niemcy (Bad Waldsee)


Habit aktualny:

Czarny lub szary habit z białym kołnierzykiem, czarny lub szary prosty welon bez wypustki odsłaniający włosy, na piersi krzyż TAU.



W Indonezji habit i welon biały lub szary. 

Habit historyczny:





Duchowość:
Siostry żyją według reguły św. Franciszka z Asyżu. Charyzmatem zgromadzenia jest: Służyć Bogu w cierpiącym człowieczeństwie. Z głębokiej miłości do Chrystusa siostry starają się dostrzegać Go w każdym człowieku. Punktem odniesienia życia i posługi franciszkanek w Kościele jest Osoba Jezusa Chrystusa, Jego Wcielenie, życie i służba ludziom, Jego śmierć i Zmartwychwstanie. Siły duchowe czerpią z Ewangelii, z codziennej modlitwy i życia we wspólnocie. Siostry oprócz wspólnej modlitwy, razem spożywają posiłki, podejmują się prac domowych na rzecz współsióstr, razem odprawiają ćwiczenia duchowe. Wzorują się także na przykładzie życia św. Franciszka oraz bł. Elżbiety Achler mistyczki i stygmatyczki żyjącej w Reute w XV wieku.
.

Działalność:
Siostry Franciszkanki z Reute posługują jako pielęgniarki, opiekują się chorymi, starszymi, niepełnosprawnymi w szpitalach, domach opieki, hospicjach. Angażują się także w edukację dzieci i młodzieży, dbają by wolny czas spędzały one w sposób wartościowy. Siostry prowadzą dom gościnny, w którym przybywający mogą wzmocnić swoje siły duchowe. Wyszywają także paramenty liturgiczne, zajmują się wypiekiem hostii. Na misjach w Indonezji zakonnice pracują w przedszkolach, domach dziecka, szkołach, prowadzą internaty dla ubogiej młodzieży, troszczą się o ubogich, pracują w szpitalu położniczym. W Brazylii posługują wśród ludzi chorych, głodnych, pozbawionych edukacji.


Historia:
Zgromadzenie narodziło się w 1848 roku w mieście Ehingen w Niemczech, gdy pięć kobiet postanowiło opiekować się chorymi żyjąc jednocześnie w ubóstwie, czystości i posłuszeństwie. Niedługo później wspólnota sióstr została uznana przez miejscowego biskupa. W 1869 roku dom macierzysty został przeniesiony do Reute, do miasta, w którym żyła bł. Elżbieta Achler, zwana „Dobrą Beth” lub "Dobrą Elżbietą". Od tego czasu kult błogosławionej obecny w mieście i okolicy znalazł swoje miejsce w także w życiu zgromadzenia.


Strony www:
http://www.kloster-reute.de/

Zdjęcia pochodzą ze strony internetowej zgromadzenia..
.
.

28 grudnia 2011

Bractwo „Arka Maryi” (bracia)

.
Bractwo „Arka Maryi”
Fraternidade Arca de Maria
Fraternidad Arca de María
Fraternità Arca di Maria
The Fraternity "Ark of Mary"
Fraternité Arche de Marie

inna nazwa: Niewolnicy Bożej Miłości
bractwo składa się z gałęzi męskiej i żeńskiej

Data i miejsce założenia:
2003 rok - Brazylia

Założyciel:
o. Jean Rogers Rodrigo Maria de Souza















Liczby: brak danych
Bracia Bractwa „Arka Maryi” obecni są w krajach: Brazylia, Paragwaj, Hiszpania.
Dom generalny: Brazylia (Anapolis)


Habit:

Brązowy habit przepasany białym sznurem, szary szkaplerz z kapturem, na piersi krzyż, przy boku różaniec.
Bracia Bractwa "Arka Maryi" z siostrami

Duchowość:
Charyzmatem zgromadzenia jest poświęcenie się Panu Jezusowi przez Maryję oddając się w Niewolę Miłości według wskazań św. Ludwika Marii Grignion de Montfort oraz rozprzestrzenianie nabożeństwa do Matki Bożej w tej właśnie formie. Członkowie bractwa dzięki Maryi mogą należeć do Boga w sposób najdoskonalszy i dzięki przykładowi Jej życia stać się prawdziwymi czcicielami Boga. Maryja jest dla nich Nauczycielką życia i prawdziwej miłości. Dążenie do doskonałości miłości realizują na drodze ślubów zakonnych: posłuszeństwa, ubóstwa, czystości oraz czwartego ślubu oddania się w niewolę miłości. Ostatecznym celem poświęcenia się braci jest adoracja i zadośćuczynienie Panu Jezusowi w Najświętszym Sakramencie. Adoracje ofiarowywane są szczególnie w intencji uświęcenia kapłanów. Umiłowanie Ciała Pańskiego znajduje także swój wyraz w szczególnej staranności o piękno liturgii. Kapłani bractwa sprawując Najświętszą Ofiarę wykorzystują w liturgii elementy tradycyjnej pobożności, zwłaszcza te, które podkreślają cześć i wiarę w realną obecność Boga w konsekrowanej hostii oraz stawiają Jego Osobę w centrum, m.in.: Msza Święta sprawowana jest Versus Deum czyli kapłan i lud zwróceni są w tym samym kierunku „przodem do Boga”, na środku ołtarza   ustawiony   jest   krzyż,   Komunia  Święta   przyjmowana  jest  w
postawie klęczącej i do ust itp., Bractwo bierze przykład z katechezy liturgicznej papieża Benedykta XVI. Innymi charakterystycznymi cechami zgromadzenia są wierność Kościołowi Świętemu, gorliwość w służbie Bogu, modlitwa i wynagrodzenie, życie w ubóstwie, prostocie, radości i braterstwie oraz posługa cierpiącym. Patronami braci są: św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, św. Paweł Apostoł, św. Franciszek z Asyżu i św. Maksymilian Maria Kolbe.

Działalność:
Apostolstwo bractwa koncentruje się na dwóch dziedzinach. Pierwszą jest duszpasterstwo ulicy, które obejmuje pomoc najuboższym, opuszczonym i chorym na ulicach, którzy potrzebują szczególnej opieki i leczenia, pomocy w zakresie higieny osobistej, dożywiania głodnych, pomocy chorym w dotarciu do szpitali itp. W swoich domach przyjmują tymczasowo bezdomnych, w miarę możliwości starają się pomóc im w reintegracji społecznej oraz uświadamiają im ich godność jako dzieci Boga Wszechmogącego.
Drugą dziedziną działalności jest misja ewangelizacyjna propagująca nabożeństwo do Matki Bożej i poświęcenie się Jezusowi Chrystusowi poprzez Maryję według wskazań św. Ludwika de Montfort. Bractwo stara się dotrzeć do dzieci, młodzieży, rodzin. Czyni to poprzez wykłady, spotkania, rekolekcje, misje parafialne, katechezy i koła modlitwy, a także z pomocą mediów, takich jak gazety, internet, radio i TV.


Historia:
Bractwo „Arka Maryi” założył o. Rodrigo Maria de Souza. Będąc jeszcze klerykiem w zgromadzeniu Kanoników Regularnych Krzyża Świętego zetknął się z książką św. Ludwika Grignion de Montfort „Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”. Nauki św. Ludwika skłoniły o. Rodrigo do całkowitego poświęcenia się Jezusowi przez Maryję według wskazań świętego. W 1998 roku postanowił założyć Wspólnotę Sióstr Niewolnic Bożej Miłości. Po pięciu latach próby i modlitwy w 2003 roku powstała gałąź męska, która wraz z gałęzią żeńską od tego czasu tworzy Bractwo „Arka Maryi”. Obecnie posiada ono w Kościele status publicznego stowarzyszenia wiernych. Dom macierzysty znajduje się w mieście Anapolis w Brazylii.


Strony www:
Brazylia: http://arcademaria.com/
http://arcademariafraternidade.blogspot.com/
Włochy: http://www.arcademaria.net/

Zdjęcia pochodzą ze stron internetowych zgromadzenia..
.
.

19 grudnia 2011

Misjonarki Maryi Królowej Nieba

.
Zgromadzenie Misjonarek Maryi Niepokalanej Królowej Nieba (IMQHM)
Congregation of the Immaculate Mary Queen of Heaven Missionaries
Congregación de las Missioneras de María Inmaculada, Reina de los Cielos
Congregazione delle Missionarie di Maria Immacolata, Regina del Cielo
Congrégation des Missionnaires de Marie Immaculée, Reine du Ciel
 

Data i miejsce założenia:
1996 rok - Filipiny

Założycielka:
m. M. Corazon Salazar















Liczby: 22 siostry na świecie (w tym trzy nowicjuszki)
Misjonarki Maryi Królowej Nieba obecne są w krajach: Filipiny, USA.
Dom generalny: Filipiny (Talisay)


---------------------------------------------------------------------------------------

Habit aktualny:

Różowy habit ze szkaplerzem i różowym kołnierzykiem, na głowie biały welon, na piersi zawieszony krzyżyk.


---------------------------------------------------------------------------------------

Duchowość:
Duchowość zgromadzenia jest typowo maryjna. Siostry wpatrzone są w Maryję ukoronowaną potrójną koroną: mocy, mądrości i miłości. Pragną naśladować Jej cnoty poprzez śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa i w ten sposób podążać śladami Jezusa Chrystusa w docieraniu do grzeszników. Zobowiązują się do całkowitego poddania się Bogu i bezgranicznej ofiary na wzór Matki Bolesnej stojącej u stóp Krzyża. Poprzez akty miłości, oraz trudy i cierpienia łączą się z męką i śmiercią Jezusa oraz cierpieniami Maryi, by ich serca stały się ołtarzem bezgranicznego poświęcenia i doskonałej ofiary Ojcu Przedwiecznemu w intencji przyjścia Jego Królestwa i dla zbawienia grzeszników. Szczególną cechą zgromadzenia jest miłość do Kościoła Katolickiego i wierność jego nauce.
Misjonarki Maryi Królowej Nieba poświęcają się pomocy biednym grzesznikom i zepchniętym na margines społeczeństwa w powrocie do Boga i odzyskaniu swojej godność jako Jego dzieci oraz uświadomieniu Jego nieskończonej miłości i miłosierdzia. Zadaniem zgromadzenia jest ratować kobiety i dzieci ofiary prostytucji, zapewnić im schronienie i możliwość powrotu do społeczeństwa w domach zgromadzenia oraz dać możliwość godnego życia, w centrum którego jest Chrystus.
W modlitwach zgromadzenie prosi o pomoc Maryję, naszą Matkę, św. Józefa Rzemieślnika, św. Teresę od Dzieciątka Jezus, patronkę misji oraz wszystkich aniołów i świętych w niebie. 


Działalność:
Aby realizować charyzmat ratowania ofiar prostytucji i przywracania Bogu zagubionych grzeszników siostry starają się dotrzeć do dziewcząt trudniących się nierządem, szukając ich w barach, na ulicach, w dzielnicach znanych z tego procederu i w innych miejscach. Tam proponują pomoc zagubionej dziewczynie. Gdy ta zdecyduje się uciec od sutenera, siostry szukają miejsca, gdzie będzie ją można umieścić. Same także prowadzą dom, w którym zapewniają im schronienie i gdzie mogą dokonać duchowej i emocjonalnej przemiany. Starają się również nauczyć ich umiejętności normalnego życia w społeczeństwie i zapewnienia sobie źródła utrzymania w sposób godny. Siostry chcą w przyszłości zbudować duży kompleks, w którym kobiety te uczyłyby się samodzielności. Szczególny nacisk kładą na zaszczepienie pragnienia dążenia do przyzwoitego życia chrześcijańskiego, propagując wśród swoich podopiecznych nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny, Różaniec, Szkaplerz maryjny, uczą także modlitwy oraz oferują odpowiednią literaturę.
Siostry udają się także do ubogich wiosek górskich, skąd sutenerzy najczęściej rekrutują młode dziewczęta, obiecując im dobrze płatną pracę w mieście. Na miejscu zakonnice oferują żywność, opiekę medyczną i edukację. W ten sposób starają się zapobiegać wchodzeniu na drogę nierządu kolejnych dziewcząt. Ponadto zgromadzenia szuka także sponsorów, którzy pomagają wykształcić ubogie dzieci. Dzięki ich wsparciu kształcą się setki filipińskich dzieci. 








Historia:
Zgromadzenie narodziło się z Boskiego natchnienia danego m. Corazon Salazar. Wraz z sześcioma towarzyszkami w 1996 roku siostry rozpoczęły wspólne życie jako rodzina Królowej Nieba, pod miłosną opieką Boga Ojca i wstawiennictwem św. Józefa dla wielkiej misji zbawienia, a szczególnie by ratować dzieci i dziewczęta od prostytucji, tak bardzo powszechnej na Filipinach z powodu ubóstwa.
Pierwszy dom zgromadzenia powstał w mieście Talisay w archidiecezji Cebu na Filipinach. W 2000 roku wspólnota otrzymała pierwsze zatwierdzenie władz kościelnych, w 2003 roku została kanonicznie erygowana jako publiczne stowarzyszenie wiernych.

Strony www:
www.mqhm.org
www.mqhm.weebly.com

Aktualizacja: 28.12.2019


17 grudnia 2011

Służebniczki Dębickie

.
Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej (sł. BDNP)
*Congregatio Servularum Dei Genitricis Virginis ab Immaculata Conceptione
*Congregazione delle Suore Ancelle della Genitrice di Dio Vergine Immacolata Concezione

*Congregation of the Sisters Servants of the Mother of God, Virgin Immaculate Conception
*Congregación de las Hermanas Siervas de la Madre de Dios, Virgen Inmaculada Concepción
*Congrégation des Soeurs Servantes de la Mère de Dieu, Vierge Immaculée Conception
*Kongregation der Schwestern Dienerinnen der Mutter Gottes, Maria Unbefleckte Empfängnis


Data i miejsce założenia:
1890 rok – Polska

Założyciel:
Zgromadzenie powstało przez usamodzielnienie się części zgromadzenia, które założył bł. Edmund Bojanowski w 1850 roku.















Liczby: 576 sióstr na świecie (w Polsce: 510)  * dane z 2008 roku
Służebniczki Dębickie obecne są w krajach: Polska, Białoruś, Rosja, Dania, Niemcy, Włochy, Hiszpania, Boliwia, Peru.
Dom generalny: Polska (Dębica)


------------------------------------------------------------------------------

Habit aktualny:

Granatowy habit z białym kołnierzykiem, granatowy welon z białą wypustką, na piersi zawieszony krzyż, przy boku różaniec.




nowicjuszki
------------------------------------------

W Boliwii i Hiszpanii habit i welon jasno-niebieski.


------------------------------------------------------------------------------
  
Habit historyczny:




------------------------------------------




------------------------------------------------------------------------------


Duchowość:
Zgromadzenie poświęcone jest Maryi, Niepokalanej Służebnicy Pańskiej. Życiu sióstr przyświeca hasło zgromadzenia: Na większą chwałę Bożą i cześć Niepokalanej Dziewicy. Na Jej wzór Służebniczki oddają się całkowicie Bogu Ojcu, składając śluby zakonne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Siostry szczególnie pielęgnują cnotę prostoty pragnąc w pokorze, miłości i radości służyć dzieciom, ubogim i chorym, w których odnajdują Chrystusa będącego w potrzebie. Żyją w świadomości bycia dziećmi Bożymi i według tej prawdy starają się postępować. Wzywając Boga jako Ojca i szukając jedynie Jego Woli, jednoczą się z Chrystusem i przyswajają sobie Jego myśli i uczucia względem Ojca.
Patronem zgromadzenia jest również św. Józef. Jest on wzorem pokornego i ufnego zawierzenia Opatrzności, posłuszeństwa woli Bożej i pracowitości, które to cechy powinna w sobie odzwierciedlić każda służebniczka. 












Działalność:
Znaczną część posługi apostolskiej zgromadzenie podejmuje wśród dzieci, przede wszystkich w licznych przedszkolach zwanych ochronkami. Siostry katechizują także w szkołach, prowadzą różne grupy dziecięce przy parafiach, podejmują się pracy opiekuńczo-wychowawczej w świetlicach, a także duszpasterstwa młodzieżowo - powołaniowego.
Drugą ważną dziedziną działalności jest opieka nad chorymi i starszymi w szpitalach, domach opieki społecznej, siostry odwiedzają również chorych i potrzebujących w domach prywatnych. Służebniczki pracują także w parafiach jako zakrystianki, organistki i kancelistki, pełnią różne funkcje w instytucjach kościelnych. W Danii siostry pracują wśród miejscowej Polonii.
Jednym z istotnych sposobów apostołowania jest modlitwa i cierpienie. Cierpienia starają się przyjmować z poddaniem Woli Bożej, ofiarowując je dla pomnożenia chwały Bożej i zbawienia świata.



Historia:
Założyciel zgromadzenia bł. Edmund Bojanowski był człowiekiem świeckim, który aktywnie angażował się w pracę społeczną, której celem było moralne, kulturalne oraz ekonomiczne odnowienie XIX-wiecznej wielkopolskiej wsi. Punktem przełomowym w życiu błogosławionego była epidemia cholery w roku 1849, która doprowadziła ludność wiejską do nędzy i osierociła dużą liczbę dzieci. Wówczas   z   narażeniem   życia pielęgnował chorych, za własne oszczędności kupował żywność i lekarstwa oraz sprowadzał do chorych lekarza i kapłana z posługą sakramentalną. Najwięcej uwagi poświęcił sierotom oraz dzieciom wiejskim organizując dla nich tzw. ochronki.
Do pracy w nich postanowił zaangażować dziewczęta wiejskie, które ożywione wspólną ideą ofiarnie poświęciłyby się dzieciom. Kilka lat później dziewczętom bezinteresownie posługującym w ochronkach nadał zakonny styl życia wg opracowanej przez siebie reguły. Oficjalnie zgromadzenie Sióstr Służebniczek założone zostało w 1850 roku w Podrzeczu koło Gostynia w Wielkopolsce.



Nieprzychylne działania zaborców wobec zakonów, m. in. dekrety kasacyjne istniejących placówek, zakaz przyjmowania nowych kandydatek i utrzymywania kontaktu z przełożonymi doprowadziły do podziału służebniczek na cztery autonomiczne zgromadzenia: wielkopolskie, śląskie, starowiejskie i dębickie.
Do Dębicy pierwsze siostry przyjechały w 1882 roku z Wielkopolski. Ponieważ obecne w Galicji Służebniczki Starowiejskie były już samodzielnym zgromadzeniem, dębickie siostry stały się kolejną autonomiczną gałęzią Służebniczek, co stało się w 1890 roku, i szybko rozwijały się liczebnie. W 1949 roku liczyły 505 sióstr w 105 domach. 











Strony www:
www.bdnp.pl

Aktualizacja: 8.12.2019