27 kwietnia 2011

ss. Jana Pawła II

.
Aktualnie zgromadzenie nie istnieje.  

Misjonarki Ewangelii (MG)
Missionaries of the Gospel (John Paul II Sisters)
Missionarie del Vangelo (Suore di Giovanni Paolo II)
Misioneras del Evangelio (Hermanas de Juan Pablo II)
Missionárias do Evangelho (Irmãs de João Paulo II)
Missionnaires de l'Evangile (Soeurs de Jean-Paul II)

inna nazwa: Siostry Jana Pawła II

Data i miejsce założenia:
2007 rok - Australia
Data rozwiązania: 2012 rok

Założycielka:
m. Bernadette - Clare Pike















Liczba sióstr w chwili likwidacji: 1
Siostry Jana Pawła II obecne były w krajach: Australia.

Habit:
.
Niebieski habit z pelerynką, przepasany białym sznurem, na głowie czepek i biały welon, na piersi zawieszony krzyżyk.


Duchowość:
Charyzmat Misjonarek Ewangelii można określić jako: Podążanie za Chrystusem śladami Jana Pawła II. Głównym celem zgromadzenia miała być pomoc ludziom w pokonywaniu przeszkód, które nie pozwalają im doświadczać Boga. Siostry starały się ukazywać Chrystusa jako Osobę, którą można spotkać tylko we wzajemnej relacji daru z siebie.
U podstaw duchowości leżało przekonanie, że Duch Święty natchnął Jana Pawła II do pomocy ludziom w tym właśnie procesie, co znalazło wyraz w jego czynach i nauczaniu, ukazującym Chrystusa jako miłującego człowieka i obdarzającego go szczególną godnością. Aby to doświadczenie Boga mogło zaistnieć konieczne jest osobiste wsparcie, formacja oraz doświadczenie wspólnoty, dlatego właśnie te aspekty miały być szczególną cechą apostolatu sióstr.
Siostry czerpały z duchowości papieża, którą można określić jako duchowość komunii, posiadającą wymiar trynitarny, a która charakteryzowała się ponadto gorliwością misjonarską, nabożeństwem do Matki Bożej wyrażonej w słowach zawierzenia: Totus tuus ergo sum, naciskiem na tajemnicę Odkupienia, podkreśleniem znaczenia nieustannej modlitwy i ciszy, w której można usłyszeć głos Boży.
Siostry Jana Pawła II były wspólnotą kontemplacyjno-czynną. Priorytetem było życie modlitewne. Codziennie uczestniczyły we Mszy Św., odmawiały Anioł Pański, Koronkę do Bożego Miłosierdzia, adorowały Najświętszy Sakrament, rozważały Pismo Święte, praktykowały modlitwę prywatną, czytanie duchowne, codzienny rachunek sumienia, ponadto odmawiały różaniec, w piątki odprawiały Drogę Krzyżową, raz w tygodniu przystępowały do Sakramentu Pokuty. Na modlitwę poświęcały ok. 4 godzin w ciągu dnia.
Składając śluby otrzymywały nowe imię zgodnie z biblijną tradycją, według której nadanie nowego imienia oznacza nowy stan bądź nową misję w życiu człowieka.
Posłuszne wymaganiom Kościoła siostry nosiły habity - co w dość mocno zlaicyzowanym australijskim Kościele jest prawie niespotykane - aby być czytelnym świadkiem wiary dla innych. Kolor niebieski habitu miał przypominać siostrom o Najświętszej Maryi, która jest wzorem życia zakonnego. Biały welon mówił o tym, że siostry jako oblubienice Chrystusa powinny mieć czyste serca, ponadto biały welon (w zgromadzeniach zwykle noszony przez nowicjuszki) miał przypominać, że nawet po odbyciu nowicjatu, niejako trwa on nadal, gdyż siostry ciągle powinny uczyć się wzrastać w miłości Bożej. Sznur natomiast symbolizował ślub posłuszeństwa. 

Działalność:
Zgromadzenie nie planowało skupiać się na jakiejś ściśle określonej dziedzinie działalności. Charyzmat wspólnoty mógł być realizowany w różnorakiej posłudze, gdyż Bóg wzywa do nawiązania z Nim relacji każdego człowieka, niezależnie od stanu, wieku czy wykonywanego zawodu, dlatego założycielka chciała pracować tam, gdzie będą wymagały tego aktualne potrzeby Kościoła. 

Historia:
Wspólnota zaczęła formować się od 2004 roku. Dwudziestokilkuletnia Australijka Clare Pike po okresie życia, w którym nie brakowało zabaw i alkoholu zaczęła zauważać, że taki tryb życia zamiast szczęścia daje jej poczucie wewnętrznej pustki. Szukając czegoś, co zaspokoiłoby jej głębsze pragnienia zaczęła odczuwać powołanie do życia konsekrowanego. Ważną rolę w odkrywaniu powołania zajmowało nauczanie papieża Jana Pawła II.
W 2004 roku po wielu rozmowach ze spowiednikiem i innymi kapłanami pojawił się pomysł, by napisać list do Jana Pawła II z pytaniem, o możliwość powołania nowej wspólnoty opartej na jego duchowości. Papież pobłogosławił zamiarom Clare. Następnie przez rok powstawał statut zgromadzenia. Do Clare dołączyła druga dziewczyna; młode kobiety stały się pierwszymi postulantkami – Siostrami Jana Pawła II, jak zaczęto je nazywać. Ostatecznie w czerwcu 2007 roku arcybiskup diecezji Perth podczas uroczystej Mszy Świętej oficjalnie ogłosił początek nowej wspólnoty.
Następnych kilka miesięcy postulantki spędziły w Polsce, kontynuując formację zakonną. Zamieszkały w Lublinie gdzie uczyły się języka polskiego, poznawały polską kulturę i mentalność, odwiedzały miejsca związane z Janem Pawłem II, starając się w ten sposób głębiej poznać papieskie dziedzictwo. Po pewnym czasie kandydatki odeszły, a Clare, już jako s. Bernadette, została sama. Pewien czas spędziła w USA; zainteresowanie taką duchowością wykazywali ludzie świeccy, jednak powołań do życia konsekrowanego nie było.
W 2012 roku nowy arcybiskup Perth zasugerował siostrze nowy początek, ale już w innej formie. Siostry Jana Pawła II, jako wspólnota zakonna, przestały istnieć, natomiast Misjonarze Ewangelii to dziś stowarzyszenie gromadzące ludzi świeckich, pragnących żyć duchowością papieża.

Strony www:
www.mg.org.au

Aktualizacja: 5.01.2015



7 kwietnia 2011

Misjonarze Miłosierdzia Bożego

.
Stowarzyszenie Misjonarzy Miłosierdzia Bożego
Société des Missionnaires de la Miséricorde Divine
Sociedad de Misioneros de la Misericordia Divina
Sociedade dos Missionários da Divina Misericórdia
The Society of the Missionaries of the Divine Mercy
Società dei Missionari della Divine Misericordia
Zgromadzenie tradycyjne związane z Papieską Komisją Ecclesia Dei.

Data i miejsce założenia:
2005 rok - Francja

Założyciel:
o. Fabrice Loiseau















Liczby: 16 członków (3 kapłanów, 13 seminarzystów)
Misjonarze Miłosierdzia Bożego obecni są w krajach: Francja
Dom wspólnoty: Francja (Toulon) .
.
Habit aktualny:

Biała sutanna przepasana czarnym pasem, na piersi krzyż, stroju dopełnia biały płaszcz.


Duchowość
Charyzmat Misjonarzy Miłosierdzia Bożego opiera się na trzech filarach: miłosierdzie, adoracja oraz ewangelizacja - zwłaszcza wśród muzułmanów. 
Pierwszy filar to szerzenie orędzia Bożego Miłosierdzia przekazanego przez Pana Jezusa św. Faustynie Kowalskiej, która jest patronką zgromadzenia. Drugi filar to umiłowanie Eucharystii, która jest charakterystyczną cechą wspólnoty. Sprawowanie Ofiary Mszy Świętej jest centralnym punktem każdego dnia. Mając świadomość, że apostolska płodność zależy od zażyłości z Chrystusem, kapłani i seminarzyści adorują wspólnie Najświętszy Sakrament przez co najmniej godzinę dziennie. W duchu papieskiego dokumentu Summorum Pontificum oraz zgodnie z życzeniem ordynariusza miejsca Liturgię Mszy Świętej oraz pozostałe sakramenty sprawują w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego. 
Formacja w zgromadzeniu trwa 7 lat: pierwszy rok poświęcony jest pogłębieniu formacji duchowej i religijnej oraz rozbudzeniu wrażliwości duszpasterskiej. Pozostałe 6 lat to studia filozoficzno-teologiczne w miejscowym seminarium duchownym.  



Działalność:
Trzeci filar odnosi się do prowadzonej działalności duszpasterskiej. Ewangelizacja prowadzona jest głównie poprzez zwyczajną posługę parafialną. Biskup diecezji Fréjus-Toulon Dominique Rey powierzył Misjonarzom pierwszą we Francji parafię personalną dla wiernych związanych z liturgią przedsoborową, która znajduje się w mieście Toulon na południu Francji. Oprócz pracy parafialnej dostosowują formy głoszenia Ewangelii do sytuacji, są to m.in.: czuwania modlitewne, prowadzenie modlitewnych grup dla młodzieży, publiczne procesje i różańce, wizyty domowe, ewangelizacja ulicy oraz nietypowa forma duszpasterstwa: ewangelizacja plaż. Wierząc, że każdy człowiek ma prawo do poznania Chrystusa, modlą się szczególnie za muzułmanów, nawiązując z nimi przyjazne relacje dające możliwość głębszej rozmowy o Chrystusie. Starają się także poznać religię i kulturę islamu. Tą misję powierzają opiece św. Karola de Foucauld, drugiego patrona zgromadzenia.

Historia:
Narodziny Misjonarzy Miłosierdzia Bożego związane są z przybyciem w 2005 roku do diecezji Frejus-Toulon o. Fabrice’a Loiseau, będącego wówczas członkiem Bractwa Kapłańskiego św. Piotra. Miejscowy ordynariusz bp. Dominique Rey szukał kapłana, który objąłby opieką duszpasterską tradycyjnych katolików w swojej diecezji, a którego znalazł w osobie o. Loiseau. Natomiast o. Loiseau pragnął głębiej żyć tajemnicą Bożego Miłosierdzia objawioną św. siostrze Faustynie Kowalskiej oraz zaangażować się w ewangelizację poprzez bardziej bezpośredni kontakt z ludźmi. 
Po wielu rozmowach z biskupem Rey’em podjęta została decyzja o powołaniu do życia nowej wspólnoty kapłanów. Do o. Loiseau dołączyło wówczas dwóch kleryków. Rok później młoda wspólnota objęła nowoutworzoną parafię personalną dla tradycyjnych katolików w Toulon, znajdującą się w części miasta zamieszkałej w większości przez muzułmanów. Dzięki temu o. Loiseau mógł realizować inne swoje pragnienie, którym było świadczenie o Chrystusie wśród wyznawców islamu. Aktualnie Misjonarze Miłosierdzia Bożego są stowarzyszeniem na prawie diecezjalnym, które otrzymali już dwa lata po założeniu.


Strony www:
http://misericordedivine.fr

Aktualizacja: 20.07.2013

Filmy:




3 kwietnia 2011

Teatyni

.
Zakon Kleryków Regularnych Teatynów (CR)
Ordo Clericorum Regularium vulgo Theatinorum
Ordine dei Chierici Regolari Teatini 
Order of Clerics Regular Theatines (Theatine Fathers)
Orden de Clérigos Regulares Teatinos
Ordem dos Clérigos Regulares Teatinos
Orden der Regularkleriker Theatiner
Ordre de Clercs Réguliers Théatins
Zgromadzenie tworzą księża i bracia zakonni.

Data i miejsce założenia:
1524 rok - Włochy

Założyciele:
św. Kajetan z Thieny
o. Paolo Consiglieri
o. Bonifacio da Colle
o. Giovanni Pietro Carafa (późniejszy papież Paweł IV)

św. Kajetan















Liczby: 189 zakonników na świecie (w tym 133 kapłanów)  * dane z 2008 roku
Teatyni obecni są w krajach: Włochy, Hiszpania, USA, Meksyk, Kolumbia, Brazylia, Argentyna.
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarna sutanna przepasana czarnym pasem.





Duchowość:
Teatyni żyją według reguły św. Augustyna. Głównym celem zakonu jest podarowanie Kościołowi gorliwych kapłanów oddanych Królestwu Bożemu. W swojej duchowości łączą charakterystyczne cechy życia zakonnego z życiem kapłańskim. Śluby i zakonny wymóg dążenia do doskonałości są dla Teatynów środkiem do umacniania ich kapłańskiego powołania.
Zakonnicy w swojej duchowości szczególny nacisk kładą na zaufanie Bożej Opatrzności, posłuszeństwo Ojcu Świętemu, ubóstwo, a także gorliwość w kulcie liturgicznym. Żywią szczególne nabożeństwo do Matki Bożej Przeczystej, która jest patronką zakonu, a także do Niebieskiego Szkaplerza Matki Bożej Niepokalanej. Każdego dnia uczestniczą we Mszy Świętej, odmawiają Oficjum, praktykują modlitwę osobistą, a raz w tygodniu adorują Najświętszy Sakrament. 
Reguła św. Augustyna
Obyczaje Teatynów 


Działalność:
W duchu ewangelicznego zalecenia: Szukajcie najpierw Królestwa Bożego, zakonnicy angażują się przede wszystkim w dziedzinie duszpasterstwa oraz wychowania młodzieży. Posługują w parafiach, opiekują się sanktuarium, prowadzą grupy młodzieżowe, internat dla studentów, Dom Gości, ośrodek rekreacyjny dla młodzieży.


Historia:
Początki Teatynów związane są z niespokojnym okresem reformacji. Był to również czas gdy życie moralne duchowieństwa i świeckich pozostawiało wiele do życzenia.
Zakon powstał w 1524 roku, w dniu, w którym św. Kajetan wraz z towarzyszami złożyli przed papieskim ołtarzem św. Piotra w Rzymie uroczystą profesję zakonną. Głównym celem nowej wspólnoty był powrót do pierwotnego ideału życia apostolskiego, skłanianie ówczesnego duchowieństwa do prowadzenia przykładnego, budującego życia i świeckich do praktykowania cnoty. Teatyni gorliwie zaangażowali się również w zwalczanie błędów Marcina Lutra i reformacji, która po rozszerzeniu się w krajach północnych zaczęła docierać także do Włoch, zajęli się także posługą chorym.
Teatyni są pierwszym tego typu zgromadzeniem w Kościele - zgromadzeniem powstałym z kapłanów diecezjalnych, którzy przyjęli regułę zakonną i zasady życia zakonnego, a których sposób życia i apostolstwo pod wieloma względami przypomina życie duchowieństwa diecezjalnego, nie jest natomiast sposobem życia typowym dla mnichów.
.
Strony www:
Polska: www.teatyni.tnb.pl
Włochy: www.teatini.it
Hiszpania: www.teatino.es
Meksyk: www.teatinos.mx
Brazylia: www.teatinosnobrasil.com.br


Aktualizacja: 6.03.2014