31 sierpnia 2009

Norbertanki


Zakon Norbertański (OPraem) 
Siostry Kanoniczki Regularne Zakonu Premonstratensów 
Ordo Praemonstratensis 
Monache Canonichesse Regolari Premonstratensi (Norbertine) 
Monjas Canonesas Regulares Premonstratenses (Norbertinas)
Canonesses Regular of the Order of Prémontré (Norbertine Canonesses)
Chanoinesses Régulières de l'Ordre de Prémontré 
Norbertusschwestern, Prämonstratenserinnen
inne nazwy: premonstratenski; białe kanoniczki św. Norberta;
zakon kontemplacyjny
.
Data i miejsce założenia:
1120 rok – Francja
.
Założyciel:
św. Norbert von Gennep




Liczby: 101 mniszek na świecie (w Polsce: 29)  * dane z 2008 roku
Norbertanki obecne są w krajach: Polska, Belgia, Holandia, Hiszpania, Szwajcaria, Czechy, USA.
Dom generalny: każdy klasztor jest autonomiczny

Habit aktualny:
.

W Polsce i USA: biały habit ze szkaplerzem przepasane białym paskiem, pelerynka, na głowie biały czepek zakrywający część twarzy i szyję, czarny welon, przy boku możliwy różaniec.
Stroju dopełnia biały płaszcz.

Siostry z nowicjuszkami i postulantkami w USA.
W Hiszpanii i Czechach: welon uproszczony, czarny z białą wypustką, zakrywający włosy.
Norbertanki w Belgii
W Holandii: biały habit o kroju sukienki z guzikami i kołnierzykiem o rogach prostych, bez szkaplerza, na głowie prosty czarny welon z białą wypustką.

Norbertanki w Holandii
Norbertanki w Szwajcarii.


 Habit historyczny:


Norbertanki we Francji w 1933 roku.
od lewej: postulantka, nowicjuszka, profeska

Duchowość:
Norbertanki żyją według reguły św. Augustyna. Główne elementy duchowości norbertanek to: chwała i uwielbienie Boga, miłość do Jezusa Eucharystycznego jako Ofiary i do Matki Bożej Niepokalanej oraz gorliwość o zbawienie dusz poprzez modlitwę i pokutę. Ogłoszoną jako dogmat tajemnicę Niepokalanego Poczęcia św. Norbert sławił już w XII wieku.
Mniszki każdego dnia łączą się z Ofiarą Eucharystyczną, składając u Bożych stóp wyrzeczenia codziennego życia. Całe życie norbertanek jest nieustannym oddawaniem siebie Bogu, wyniszczaniem się dla Niego. Tajemnica Eucharystii jest tajemnicą życia ukrytego, dlatego odosobnienie jest jedną z ważniejszych elementów norbertańskiego sposobu życia.
Elementem, który wyróżnia norbertanki spośród innych zakonów jest uczestniczenie w niedziele i święta w drugiej Mszy Św. wynagradzającej Bogu za brak czci tych, którzy z niedbalstwa opuszczają Mszę Świętą. Mniszki codziennie zbierają się cztery razy na modlitwę, której poświęcają sześć godzin dziennie. Wśród modlitw na pierwszy plan wysuwa się uroczyście sprawowana Liturgia Godzin oraz adoracja Najświętszego Sakramentu, która w klasztorze szwajcarskim ma charakter wieczysty. Zakon Norbertański od samego początku miał charakter maryjny. Matka Najświętsza jest dla mniszek najdoskonalszym wzorem uczestnictwa we Mszy Świętej i doskonałego usposobienia ducha podczas przyjmowania Komunii Świętej.
Reguła św. Augustyna zobowiązuje siostry do wielkiej, wzajemnej miłości, gdyż im bardziej żyją miłością, tym więcej Bóg jest uwielbiony. 



Działalność:
Zakon ma charakter klauzurowy, choć klauzura nie jest bardzo ścisła. W zależności od klasztoru mniszki wykonują prace we własnych klasztorach i gospodarstwach, szyją ornaty, prowadzą introligatornię, przyjmują gości przyjeżdżających do klasztoru z pobudek duchowych. Jednak jeśli istnieje potrzeba siostry posługują na zewnątrz klasztoru, pomagają w parafiach, katechizują przedszkolaki, mogą brać udział w spotkaniach itp. 




Historia:
Św. Norbert będąc kanonikiem w Xanten usiłował przekonać swoich współbraci w kapłaństwie do przyjęcia surowych reguł Kanoników, gdy jednak mu się to nie udało, rozpoczął głoszenie kazań jako wędrowny kaznodzieja. Papież Kalikst II i biskup Bartłomiej zachęcili go, aby osiadł i założył wspólnotę.
Nowy zakon powstał w 1121 roku w Prémontré we Francji, gdy grupa mężczyzn skupionych wokół św. Norberta złożyła śluby zakonne,dając początek Norbertanom. Wspólnota połączyła kontemplacyjny styl życia mnichów z aktywnością apostolską. Sprawowanie liturgii nie było oparte o rytuał mnichów, ale o znacznie bardziej uroczystą celebrację liturgii diecezjalnej, jaką stosowano w wielkich katedrach.
Wkrótce po tym, jak Norbert osiedlił się wraz ze swoimi współbraćmi w Prémontré, założył również gałąź żeńską Sióstr Kanoniczek Regularnych Premonstratensek. Wzorem życia wspólnot norbertańskich były pierwsze gminy chrześcijańskie skupione wokół Apostołów. 
Dziś mniszki żyją w 9 klasztorach na świecie: dwóch w Polsce, dwóch w Hiszpanii oraz po jednym w Czechach, Szwajcarii, Belgii i USA. Klasztor amerykański cechuje się dynamicznym rozwojem, natomiast we Francji, kolebce zakonu, z powodu braku nowych powołań, w 2008 roku zamknięto ostatni klasztor mniszek norbertańskich w tym kraju.




Strony www:
Polska - klasztory: Kraków, Imbramowice
Czechy: Doksany
Szwajcaria: Sankt Gallen
Holandia: Oosterhout
Belgia: Veerle
Hiszpania: Toro (Zamora), Villoria
USA: Tehachapi

Aktualizacja: 23.07.2013

Filmy:

Norbertanki w USA (w jęz. angielskim):



Norbertanki w Holandii w 1967 roku (w jęz. holenderskim):


.
.
.

28 sierpnia 2009

Wincentyńskie Siostry Miłosierdzia


Aktualnie zgromadzenie nie istnieje. 

Wincentyńskie Siostry Miłosierdzia (VSC)
Vincentian Sisters of Charity
Suore Vincenziane della Carità
Hermanas Vicencianas de la Caridad
Irmãs Vicentinas da Caridade
Soeurs Vincentiennes de la Charité

Data i miejsce założenia:
1902 rok – USA
Data rozwiązania: 2008 rok

Założycielka:
m. Emerentiana Handlovits 














Liczby: 109 sióstr w chwili likwidacji zgromadzenia.


Habit zgromadzenia:

Strój pierwotny używany jeszcze pod koniec lat 1940-tych:
czarny habit ze szkaplerzem, czarny welon, przy boku różaniec.

-----------------------------------------

Strój używany w latach 1950-tych i 1960-tych:
czarny habit ze szkaplerzem i welon; w pracy szpitalnej strój biały.
 -----------------------------------------

W okresie posoborowym większość sióstr przestała chodzić w habitach.
Niektóre siostry nosiły czarny welon do świeckiego ubrania.


Początki Wincentyńskich Sióstr Miłosierdzia sięgają 1902 roku, kiedy to grupa pięciu zakonnic ze zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego a Paulo z Satmaru na czele z matką Emerentianą Handlovits wyjechała z ówczesnych Austro-Węgier (dziś Rumunia) do Braddock na prośbę miejscowego księdza. Początkowo siostry rozpoczęły pracę wśród słowackich emigrantów, nauczając w parafialnej szkole oraz posługując chorym. 
Wkrótce do sióstr zaczęły zgłaszać się miejscowe młode dziewczęta pragnące poświęcić swoje życie Bogu. W 1905 roku erygowano nowicjat. Amerykańska gałąź zgromadzenia szybko się rozrastała i choć niezależność od domu w Satmarze uzyskała dopiero w 1938 roku, to jednak za datę powstania zgromadzenia przyjmuje się 1902 rok.
Za rządów matki Emerentiany liczba sióstr sięgnęła 248. Przez dziesięciolecia siostry - znane już jako Wincentyńskie Siostry Miłosierdzia - nauczały w szkołach, katechizowały, pracowały w szpitalach, domach starców, ośrodkach dla niepełnosprawnych, opiekowały się chorymi - wszystko w duchu św. Wincentego a Paulo. Zakonnice, oprócz USA, przez pewien czas obecne był także w Kanadzie i Peru.


Z powodu zmniejszającej się liczby członkiń i braku nowych powołań od 2001 roku siostry rozpoczęły starania o połączenie się z Siostrami Miłosierdzia z Nazaretu, zgromadzeniem o bardzo podobnym charyzmacie i działalności, pragnąc aby ich misja rozpoczęta sto lat wcześniej nadal była kontynuowana. Ostatecznie w 2008 roku za zgodą Stolicy Apostolskiej zgromadzenie Wincentyńskich Sióstr Miłosierdzia oficjalnie przestało istnieć, a jego 109 zakonnic dołączyło do Sióstr Miłosierdzia z Nazaretu i już jako takie nadal prowadzą swoje dzieła. Dom generalny znajdował się w Pittsburgh w Pensylwanii.


Strony www:
www.scnfamily.org/vsc

Aktualizacja: 14.03.2014



24 sierpnia 2009

Kanonicy Regularni Laterańscy


Zakon Kanoników Regularnych św. Augustyna Kongregacji Laterańskiej Najświętszego Zbawiciela (CRL)
*Ordo Canonicorum Regularium Sancti Augustini Congregatio Lateranensis Sanctissimi Salvatoris (Congregatio Sanctissimi Salvatoris Lateranensis)
*Canonici Regolari della Congregazione del Santissimo Salvatore Lateranense (Canonici Regolari Lateranensi)
*Canons Regular of St. Augustine of the Congregation of the Most Holy Savior at the Lateran (Canons Regular of the Lateran)
*Canónigos Regulares del Santísimo Salvador de Letrán (Canónigos Regulares de Letrán)
*Cônegos Regulares de Santo Agostinho da Congregação do Santíssimo Salvador Lateranense (Cônegos Regulares Lateranenses)
*Chanoines Réguliers de Saint Augustin Congrégation du Saint-Sauveur du Latran (Chanoines Réguliers du Latran)
*Kongregation des Allerheiligsten Erlösers vom Lateran (Augustiner-Chorherren vom Lateran; Lateranische Chorherren)
Zakon klerycki, składający się z księży i braci.

Data i miejsce założenia:
1059 rok - Włochy

Założyciel:
Brak założyciela w sensie ścisłym. Zakon wywodzi się z wspólnot kapłańskich  powstających w Kościele na przełomie IV i V wieku. Za ojca duchowego i prawodawcę uważany jest św. Augustyn, twórca reguły, według której żyje zakon.

św. Augustyn















Liczby: 770 zakonników na świecie (w Polsce: 68, w tym 53 kapłanów)
Kanonicy Regularni Laterańscy obecni są w krajach: Polska, Włochy, Francja, Wielka Brytania, Belgia, Holandia, Hiszpania, Białoruś, Brazylia, Argentyna, Urugwaj, RPA.
Dom generalny: Włochy (Rzym) 

Habit aktualny:

W dni powszednie: czarna sutanna z pelerynką i podwójnymi rękawami.
Klerycy: czarna sutanna
jak u duchowieństwa diecezjalnego.
W dni świąteczne: biała sutanna
z pelerynką i podwójnymi rękawami.
Strój liturgiczny: rokieta (komża) kanonicka i mucet koloru czarnego z fioletowym podbiciem, guzikami i obszywkami.


Duchowość: 
Kanonicy Regularni Laterańscy żyją według reguły św. Augustyna. Tekstem, na którym oparł ideał życia zakonnego, jest fragment z Dziejów Apostolskich mówiący o wspólnocie pierwszych chrześcijan: Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. (Dz 4,32). Dlatego więc wszystko w życiu Kanoników Laterańskich ma mieć wymiar wspólnotowy: wspólnota w pracy, wspólnota w modlitwie, wspólnota w rekreacji. Współbracia oddają wspólnocie swoje siły, zdolności i majątek, a otrzymują od niej wszystko to, czego potrzebują.
Kanonicy najlepiej spełniają swoje obowiązki kapłańskie poprzez sprawowanie Ofiary Eucharystycznej, dlatego starają się codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej, przyjmować Najświętsze Ciało Chrystusa i adorować Pana obecnego w Najświętszym Sakramencie. Ponadto kilka razy dziennie gromadzą się na wspólne odmawianie Liturgii Godzin, praktykują także modlitwę myślną, czytanie i rozważanie Pisma św., odprawiają dni skupienia, coroczne rekolekcje.
.
Duchowość zakonu łączy modlitewną kontemplację z miłością apostolską. Dzięki umiłowaniu modlitwy zakonnicy łatwiej odczuwają obecność Boga w świecie, co pobudza ich do wychwalania Boga i okazywania Mu wdzięczności przez wierne wypełnianie swoich obowiązków. Ćwiczą się także w cnocie pokuty, cierpliwie wypełniając trudy apostolstwa, znosząc przeciwności życia, a zwłaszcza z pogodą ducha przyjmując różne przykrości i niewygody życia wspólnego.
Zakon czci Najświętszą Maryję Pannę jako swoją szczególną opiekunkę i wzywa Ją pod wezwaniem Matki Zbawiciela.
Reguła św. Augustyna
Konstytucje Kanoników Regularnych Laterańskich


Działalność:
Zadaniem kanoników regularnych jest w pierwszym rzędzie posługa kapłańska. Dlatego ścisłym obowiązkiem zakonników jest głosić słowo Boże Ludowi Bożemu, za niego się modlić i składać Najświętszą Ofiarę. Kanonicy realizują swój charyzmat poprzez szeroko pojęte duszpasterstwo. Wraz z kultem liturgicznym w zależności od potrzeb prowadzą parafie, opiekują się sanktuariami, kształcą i wychowują młodzież, ewangelizują w krajach misyjnych, pracują w szpitalach. Zakon nie wyklucza żadnego rodzaju apostolstwa.


Historia:
Zakon wywodzi się z tzw. wspólnot biskupich powstających w Kościele na przełomie IV i V wieku. Jest najstarszym zakonem kleryckim w Kościele. Ojcem duchowym jest św. Augustyn, który swoją siedzibę biskupią zamienił w klasztor, gromadząc miejscowy kler, którego ideałem było życie Apostołów i pierwszej gminy chrześcijańskiej. Podobne wspólnoty powstawały w wielu prowincjach kościelnych z czasem przyjmując charakter zakonny i odwołując się do wzoru życia wspólnego ustalonego przez św. Augustyna. Żyjący tam kapłani łączyli ascezę i świadectwo życia mnichów z gorliwością apostolską kleru diecezjalnego. W 1059 roku po Synodzie Laterańskim dokonano ujednolicenia organizacyjnego i reformy zakonu i ten rok przyjmuje się jako datę ścisłego powstania kanoników. 


Strony www:
Polska: www.kanonicy.pl
Włochy: www.lateranensi.it
Francja: www.abbayedebeauchene.fr/congregation-.html
Brazylia: www.conegoslateranenses.com.br
Argentyna: www.lateranenses.org.ar 

Aktualizacja: 26.09.2012
.
.
.